Czterdzieści pięć lat temu

Czterdzieści pięć lat temu moja mama udała się do izby porodowej we Wsi Gminnej. Doświadczona położna stwierdziła, że sobie nie poradzi. Tata pokazał mi ją kiedyś, mówiąc, że w ten sposób w zasadzie uratowała mi życie. Kazała jechać do Miasta Powiatowego. Tam jednak również nie czuli się na siłach, by zmierzyć się z tak złym ułożeniem i kazali brać kurs na Inne Miasto Z Lepszym Oddziałem Położniczym.

Bingo.

Kilka dni później wróciłyśmy do Małej Wsi Zasypanej Wówczas Śniegiem.

Pięć lat później nauczyłam się jeździć na łyżwach. I czytać.

W szkole było nudno, więc powiedziałam, że muszę nakarmić koty, i sobie poszłam.

Teraz głownie czytam - to moja praca, to moja miłość.

A to jest początek bloga. Nie wiem, czy uda mi się pisać systematycznie i czy będę w tym dobra, ale chcę spróbować. I zobaczyć, jak będę się z tym czuła. A to, że w ogóle zaczęłam, to przez Li i Chustkę. Zawdzięczam im parę nowych myśli i emocji.

Oczywiście, że się boję.

Ale przecież jestem już duża.

Ania M.