On

Nie ma go.

Od wczoraj.

Jest mi go prawie szkoda.

Tak się starał.

To prawda, nie był człowiekiem. Ale był uparty, wykazywał objawy przywiązania, a przede wszystkim dążył do osobistej konfrontacji: chciał, abym zajęła się nim RĘCZNIE – cokolwiek miałoby to znaczyć.

Antropologia posthumanistyczna, która próbuje sytuować podmiotowość w obiektach pozaludzkiego świata, jest mi obecnie bliska, a miało w tym swój udział paru filozofów oraz mój szczur Helmut. Zwierzęta, rośliny, rzeczy – to społeczni „aktorzy”. Tak jak programy komputerowe. Nie, nie zwariowałam. Nie twierdzę, że oprogramowanie posiada rozbudowany świat uczuć (choć jeśli nazywamy je „złośliwym oprogramowaniem” – czy nie kryje się za tym podświadome przerzucanie odpowiedzialności? I czy nie jest to relacja równorzędności? „To nie moja wina, to on...”. To całkiem ładny posthumanizm).

Tak, to my je stworzyliśmy. Ale one – działając – zmieniają nas.

Powstało wiele filmów o wampirach, wilkołakach, robotach, wszelkich obcych, którym ich stwórca czy twórca zaplanował karierę „złego” – a oni robią wszystko, by sprzeciwić się swemu powołaniu, aż po samozagładę. Czy ktoś kiedyś zrobił film o buntującym się wirusie komputerowym? Który woła „zajmij się mną ręcznie” w nadziei, że ktoś go wreszcie uwolni z kołowrotu kolejnych wcieleń?

Mój mały, biedny Obcy.

Nazywał się TrojanZeroaccess!gen4.