Lato

Kwietniowe lato. Lubię takie. Wszystko dzisiaj nawet brzmi inaczej, nawet samochody śpiewają o ton wyżej. Leniwe powietrze. Za oknem kort tenisowy i uderzenia piłeczek, równomierne pok-pok. Uspokaja mnie to. I pokrzykiwania trenerów, czasem niecenzuralne, ale trochę jakby z innego świata, jakby nadpisane nad rzeczywistością, nieingerujące w nią.

Idąc do wydawnictwa, przez przypadek spotkałam Starszą. Spieszyła się na próbę. Po próbie poszłyśmy na kawę, potem do niej. Dobrze tak spotkać swoje dziecko.

I jeszcze cud, cud, bo maleństwo, to które właśnie przysypia na zdjęciu, nie usiłowało mnie ugryźć, lecz dało się wziąć na ręce i - uwaga - polizało mnie po twarzy. Przełom.

Robi się ciemno. Idę zrobić zdjęcia Pąkowi.