Za oknem

Wysoki pokój o białych ścianach, Duże okna z białymi zasłonami, uchylone. Dzieci z pobliskiego przedszkola wyszły na dwór, bawią się; słychać ich krzyki wzmacniane echem przez ściany kamienic.

Tego rodzaju głosy budziły we mnie zawsze rodzaj lęku. Narastające poczucie obcości.

Taki krzyk, pisk raczej. Niekontrolowany, w nieokiełznanej zabawie. Łączący w sobie pierwotne, skrajne emocje przezywane w bezpiecznym miejscu: radość, strach, ekscytację, jak na karuzeli.

- A pani nie może stracić kontroli - mówi AD.

Gdy miałam około trzech lat, zachorowała prababcia i jakiś czas nie miał kto zostawać ze mną. Mama wpadła na pomysł, że na trochę zawiezie mnie do babci W., która pracowała w przedszkolu i ja miałam tam chodzić. Mama nie wytrzymała długo, codziennie prawie jechała czterdzieści kilometrów, by sprawdzić, co u mnie.

Nie pamiętam prawie nic; żadnych popołudni, nocy i poranków. Tylko chwile w przedszkolu. Stoję przed salą pełną dzieci, które układają się do drzemki. Nie wejdę tam. Potem jesteśmy na placu zabaw i te odgłosy. Na chwilę zainteresowała mnie drabinka – nie, nie wolno, maluchy siedzą w piaskownicy. Obcość. Chcę do babci.

Co chwila chcę do babci. Postawiona wobec totalnej obcości niemojego miejsca. Świat rozbity na kawałeczki, w rozpryskach, iskierkach  dziecięcych pisków. Z babcią nie łączy mnie silna więź, ale jest ona wtedy jedyną nicią łączącą mnie ze mną prawdziwą.

Czy to wszystko miało znaczenie?

Biała zasłonka porusza się na wietrze. Nic nie mówię. Miejski plac zabaw zamienia się plażę, pryska chłodna woda, małe nóżki biegną po piasku.

Krzyk cichnie.

Brakuje mi go.