Coś kląska w róż gąszczu

Bajka o Śpiącej Królewnie ma w sobie ziarno prawdy. Pamiętacie, że pałac, w którym bohaterka spać miała sto lat, zarośnięty był gęstwiną różanych krzewów? Czasem, jako dziecko, nie poruszając się jeszcze biegle w rozłogach metafor, zastanawiałam się, czy naprawdę nikt nie był odpowiednio zdeterminowany, by zmierzyć się skutecznie z jakimiś krzakami.
Trudność ta otóż jawi mi się teraz jako zgoła niemetaforyczna. Oczywiście, odpowiednio wyposażona Wielka Maszyna Do Cięcia Róż Gąszczy, albo średniej wielkości ładunek wybuchowy dałyby radę, ale człowiek, nawet w zbroi - nie sądzę.

Najczęściej przychodzę bez zbroi.

I wiem, że aby dostać się w róż gąszcz, trzeba być odpowiednio małym.
Ona właśnie włazi.

Już wlazła. Przyszła w przebraniu i udaje groźną.

Kolejna zaś zadowolona jest, bo cała unurzana w tym, po co przyszła.

Kląska zaś Ktoś, kto w gąszczu założył gniazdo. Robiąc codzienną rundkę dookoła gąszczu, nie mogę go jednak zobaczyć. Gąszcz jest bowiem gęsty, a w środku również ciemny. To matecznik gąszczu, gdzie gałęzie młode mieszają się ze starymi, o ogromnych kolcach, oraz uschniętymi, z resztkami zeszłorocznych liści i owoców, różnokolorowych, w różnej fazie wysychania, pleśnienia, gnicia, rozsypywania, tracenia -  a także bycia mieszkaniem czy nawet posiłkiem. Wydaje mi się, że słychać tu ten szmer wiecznego ruchu, ale być może to tylko łopot małych skrzydełek.

Wzmożone podróże w róż gąszcz to chyba mój sposób na spokój.
Na wyciszenie.
Choć dziwnie muszę wyglądać, krążąc ze spojrzeniem na wpół dzikim, wzrokiem dziwnie skupionym.
Zatrzymując się nagle, pochylając z zachwytem nad czymś prawie niewidzialnym.
Oczywiście, wówczas szepczę.
Do niego na przykład: