Nic w środku cd.

Mar napisała w komentarzu, że chciałaby zobaczyć Nic w środku.
A więc trzeba do tego nieco wyobraźni.
Należy wyobrazić sobie człowieka. Oraz że kieruje się do niego dobrą myśl i dobre słowo czy nawet dobre uczucie. Ale ten człowiek nie ma w środku żadnego rusztowania, gałązki czy czegokolwiek, na czym mogłoby to się zaczepić. Żadnej szuflady, w której mógłby to umieścić. Żadnej łapki, która by to chwyciła.
Z tej krótkiej chwili, kiedy To przelatuje przez niego, próbuje wyciągnąć, ile się da.
Dlatego jest ciągle głodny, głodny ciepła i akceptacji.

Przyczyn może być wiele lub raczej jedna może być złożona.
Splot okoliczności mógł sprawić, że moje bycie dostało za mało uprawomocnienia.
To niczyja wina.

Oczywiście - buduję. Pracowicie buduję rusztowanie.
Ale bywają gorsze chwile, kiedy ono przestaje działać.
Jestem jednak uparta.
Od paru lat umiem też być wdzięczna - komuś, za coś.
Czuję, że to bardzo ważne.

Poza tym jestem optymistką. Uważam, że świat jest wspaniały. Że jest w nim mnóstwo cudów, które warto oglądać, dotykać, słuchać, smakować, wąchać.
Jaka ja jestem w tym świecie - to już zupełnie inna sprawa.

Nie jest to taki cdn., jaki zamierzałam napisać, czyli co było dalej, ale teraz nie mogę.
Boję się, że przytrzymałoby mnie to w dołku.
A czas chyba zacząć się wygrzebywać.
Chciałabym.
Trzymajcie kciuki.