Nic w środku

Odezwało się po raz pierwszy, gdy byłam w ósmej klasie. Dało znać o sobie uciskiem w gardle, wrażeniem, że coś przeszkadza mi oddychać, zwłaszcza w nocy.
Oczywiście fizycznie nie byłam chora.
Psycholog zasugerował, że gdy pójdę do liceum, w nowe miejsce, między nowych ludzi i do nowych wyzwań - wszystko to minie.
Miał rację.

Liceum to był dość dobry czas. Przekonałam się, że rzeczywiście nauka przychodzi mi z łatwością. Że dobre stopnie to nie dzięki mamie nauczycielce. Że pogarda i - w najlepszym razie - pobłażliwość otoczenia nie były do końca uzasadnione.
Olimpiady przedmiotowe. Wyjazdy. Nowe znajomości, pierwsze zakochania, bardziej lub mniej odwzajemnione. W końcu pierwszy poważny związek.
I wyjazd na studia.

Nie wszystko jednak było dobre - teraz to wiem. Opuszczając środowisko mojego dzieciństwa, przyrzekłam sobie, że się zmienię. Że już nie będę spontaniczna, bo taka, jaka jestem, nie jestem dostatecznie dobra. Że muszę się pilnować, prezentować ludziom taką mnie, jaką - moim zdaniem - mogliby zaakceptować. Byłam dość dobrym żandarmem u własnych bram.

Spontaniczność czasem jednak wygrywała - i to były wpadki. Dlatego ciągle mówiłam: od jutra zaczynam od nowa. Tamto - odrzucam.

Studia, małżeństwo, dzieci. Gdy się je ma w środku, Nic w środku odchodzi na drugi plan.
Ich wczesne dzieciństwo.

I.....

Nic w środku.

Żeby to jeszcze było Wielkie Nic. Nic z rozmachem.
Ale nie - to było żałosne, pokurczone, rachityczne nic.
Nic z powyłamywanymi nogami.
Nic - na moją własną miarę.

może cdn.