Tańczyć

Kiedy Starsza skończyła cztery lata, zapisałam ją na rytmikę.
Była zachwycona, chciała więcej.
Znalazły się zajęcia ruchowe prowadzone przy szkole muzycznej.
Nie pamiętam skąd - bo chyba nie ode mnie - dowiedziała się o studiu tanecznym przy szkole baletowej. Miała wtedy sześć lat i przez całe wakacje przypominała mi, że po wakacjach mam ją zapisać, Żebym przypadkiem nie zapomniała.
Nie zapomniałam.
W tym czasie zaczęłyśmy intensywnie penetrować teatry - zwłaszcza spektakle baletowe. Starsza zadziwiała mnie dojrzałością odbioru przedstawień i ogromnym apetytem na kolejne wizyty.

Zawsze zabierałyśmy ze sobą Młodszą, która w związku z tym zaliczyła wyjątkowo wczesny start w dziedzinę sztuki wysokiej.

Starsza szybko zorientowała się, jakie jest główne przeznaczenie budynku, do którego przyjeżdżałyśmy dwa razy w tygodniu. Na efekty nie trzeba było długo czekać. Twardo postanowiła zdawać do szkoły baletowej.
Skończywszy dziesięć lat, zrealizowała swój zamiar.

Pełnia szczęścia?
Jeszcze nie.

"Chcę chodzić na funky, do Allasane'a Watta".

W szkole kilkanaście godzin tańca tygodniowo i normalne lekcje, czasem do 17.00. Za mało? Owszem.
Pamiętam dokładnie, jak biegała po korytarzu, krzycząc "Jestem szczęśliwa", gdy okazało się, że może chodzić na te zajęcia. Była najmłodsza w grupie. Miała dziesięć lat.
Przez całą drugą klasę baletówki ukrywała przed nauczycielką tańca klasycznego, że chodzi na funky, bo ta sobie nie życzyła - a Starsza też była uparta.
I były jeszcze liczne warsztaty tańca współczesnego, różnych stylów, czasem wyjazdowe, festiwale i inne atrakcje.

Mar pytała, skąd wziął się taniec w życiu moich córek i moim.
Nie wiem.
Sam przyszedł.

A ciąg dalszy?
Oczywiście - nastąpił.