Tatuaże

Starsza wystąpiła w TV programie o skaryfikacjach. To zdobienie ciała za pomocą  blizn, układających się na ciele we wzory. Znane zresztą  i z dawna praktykowane w kulturach pozaeuropejskich; teraz coraz częściej pojawiające się i u nas.
Starsza nie ma skaryfikacji - ma za to tatuaże, jeden z nich zajmuje prawie całe ramię.

To poniekąd ilustracja do bajki, którą kiedyś napisałam.

W programie wypowiadał się psycholog, całkiem sensownie, uznając prawo człowieka do ozdabiania własnego ciała.
Ocenił takie praktyki jako normalne, dopóki nie naruszają funkcjonalności organizmu.
Sądzę, że ma rację.

Pytano mnie nieraz, jak mogę pozwolić, by moje dziecko kolczykowało się i - zwłaszcza - tatuowało, czyli robiło z ciałem coś, czego w zasadzie nie da się usunąć. Bo co, jeśli kiedyś pożałuje i powie: dlaczego, mamo, mi nie zabroniłaś?

Najpierw mówię półżartem, że nie, córka nigdy, jak do tej pory, nie zamierzała tatuować mnie, zawsze tylko siebie.
Na poważnie odpowiadam, po pierwsze, że Starsza zrobiła sobie pierwszy tatuaż, będąc już pełnoletnia.
Po drugie, co wiąże się trochę z pierwszym, ale nie tylko, to w ogóle nie jest kwestia pozwalania czy zabraniania. Ona ma własne życie, które musi przeżyć po swojemu, i ja szanuję jej autonomię.

A swoją drogą, gdy któraś z córek brała na ręce kota wbrew woli tegoż, mówiłam: drogie dziecko, czy właśnie starasz się o spontaniczną skaryfikację?