Pewnego razu. Helmut

Pewnego razu się zakochałam.
Z wzajemnością.
On - był małym szczurzym dzieckiem, a na imię miał Helmut.

Właściwie należał do Młodszej, ale Go przejęłam emocjonalnie.
Nie planowałam.
Samo tak wyszło, jak zwykle, gdy chodzi o miłość.

Potem On dorósł - i jak w każdej bajce żylibyśmy razem długo i szczęśliwie,
ale On zachorował i umarł.

Dokładnie sześć lat temu, w święto. W słoneczny poranek.

Rozpadłam się wtedy na drobne kawałki, a każdy kawałek bolał mnie osobno.

Chciałam napisać o Helmucie. Ale już kiedyś to zrobiłam, na blogu Li, ponad pół roku temu, w komentarzach. Napisałam wtedy jedno zdanie, a potem, jako odpowiedź na pytanie Viki, dłuższy kawałek. Nie umiałabym zrobić tego po raz drugi, dlatego za zgodą Li, wklejam tutaj tamte słowa:

A wiesz Li... Szczur Helmut był miłością mojego życia. Kimś, kto przyszedł spoza SYSTEMU, spoza historii, kultury i religii. I dlatego był też BRAMĄ.
Szalenie dużo mu zawdzięczam.

............................................

SYSTEM, jak go tu rozumiem, to całe nasze kulturowe uwikłanie. Nie ma w nim szufladki na kochanie szczura - jest na niechęć, lęk, nienawiść. Dezynfekcja, dezynsekcja, deratyzacja, wiesz, to jest zdrowy, ludzki sposób rozumowania. Nawet jeśli przygarnia się szczura i lubi zwierzątko, to pozostaje on obcym ("Jak ten padnie, to weźmiemy samiczkę albo myszoskoczka" itp.). Kiedy Helmut zachorował, walczyłam, zmieniałam termofory z ciepła wodą, karmiłam papkami. On był dla mnie osobą, pojedynczą istotą, której życie ma WAGĘ. Tak jakby wydobył się ogromnym wysiłkiem z tej deratyzacyjnej masy, do świata pojedynczych istot wartych kochania. Gdyby całkiem przestał chodzić, nosiłabym go, aby tylko był. Ale zaczął się za bardzo męczyć, mógł się udusić i trzeba było go uśpić. Potem były tygodnie w moim życiu, kiedy prawie cały czas płakałam. 
BRAMA - to metafora takiej szczeliny, która pozwoliła mi wyjrzeć poza nasze antropomorficzne przyzwyczajenia, skojarzenia i systemy obronne. W obszar niesłychanego bogactwa rzeczywistości, która roi się od życia, których jedynym sposobem pojmowania przez ludzi jest segregacja i schematyzacja. Nasze pojmowanie świata warunkowane jest strukturą mózgu, i dobrze, ale dobrze też chyba wiedzieć, że to tylko fragment (zawsze fragment, mawia poeta). Myślę, że Helmut pozwolił mi się otworzyć, poczuć przepływ, zmiany, mniej się bać.