Ostatnio

Coś się zmieniło.

Ostatnio bardzo chce mi się czytać.

Oczywiście, stale czytam – ale nie powieści. Od wielu lat nie było we mnie miejsca na fabułę, na czyjeś wymyślone losy i wiążące się z nimi emocje. To doznanie całkiem fizyczne – czułam, że jeśli je wpuszczę, połamią mi żebra, zmiażdżą płuca.

Redaguję książki naukowe. Na ogół czytam je dokładnie trzy razy, potem jeszcze dwukrotnie sprawdzam, jak zrobiono korektę. Gdybym to wszystko przeliczyła na strony czy znaki, wyszłoby, że czytam rocznie około stu książek średniej objętości i bez dialogów, no, chyba że to akurat są dialogi Platona, co się właśnie ostatnio zdarzyło, co jednak wcale sprawy nie ułatwia.

Na ogół mam to szczęście, że zajmuję się pracami z dziedziny, która mnie interesuje. A jednocześnie doświadczam czegoś w rodzaju chłodnego obiektywizmu, chłodnego w tym sensie, że działa jak okład na rozpalone czoło. Jeśli są emocje, to poznawcze – gdy dowiaduję się czegoś nowego czy zdobywam wiedzę na temat struktur lub mechanizmów, czasem nawet czegoś o mnie samej: wtedy jest najpiękniej i taka książka pozostaje ze mną; tak było z Micherą czy Duvignaudem – pisałam o nich kiedyś.

Ostatnio jednak poczułam w sobie miejsce.

Coś było na rzeczy już wiosną, gdy spotkałam się z tekstem zaprzyjaźnionej blogerki. Dwa tygodnie temu zaś dostałam od K. Włoskie szpilki Magdaleny Tulli; wypełniona do granic emocjami książka nie zmiotła mnie z ziemi, dałam radę i jeszcze o niej kiedyś napiszę.

A wczoraj kupiłam Performerkę Dona DeLillo, zachęcona antologią esejów na temat tego autora, którą właśnie zredagowałam.

Siedzi jeszcze w torbie, zawinięta szczelnie w reklamówkę z Empiku, razem z wisiorkiem z bladoróżowych kamieni.