Dwa wiersze sprzed piętnastu lat

                               I

                               Ja kot

                               chcę cały księżyc

                               Ja człowiek - mówię

                               Zrozum

                               najwyższy dach o wiele za nisko

                               chcę cały księżyc

                               miauczę w ostrą trawę

                               kot bezdomny

                               skóra i kości

                               twoje są strychy

                               i głębiny piwnic

                               światy przypomniane

                               w ciemnych korytarzach

                               więc

                               nocą nie wychodź

                               kocie

                               drobny złodzieju chwil

                               poczekaj trochę poczekaj

                               a zaśniesz spokojnie

                               w ciasnych splotach korzeni

                               na lepszy urodzaj

                             

                               II

                               Zabiję kota

                               i tak umrze z głodu

                               będzie drapał i gryzł

                               jego spłowiałą sierścią

                               moje gardło zarośnie

                               więc zabiję kota

                               odetnę

                               jego oczy od moich

                               moje ciało z jego skóry obedrę

                               jego skowyt wypluję

                               jego oddech uduszę

                               będę pusta jak słoik

                               przezroczysta i szklana

                               moje gładkie ściany

                               nie zatrzymają niczyich

                               rąk

                               Więc zanim zabiję kota

                               będę płakać po nim

                               bo potem

                               słoik potoczy się równo.

Wstawiam je, bo wyrażały kiedyś najlepiej sprzeczności, jakie mieściły się we mnie.

Oraz dlatego, że bardzo się zmieniłam przez piętnaście lat.

Oraz...