Pies taty

Kochana Aniu.

Prosiłaś mnie żebym Ci opowiedział o moich psach. Miałem zaledwie dwa. Oba dość duże. Tego drugiego to pewnie pamiętasz. To był Huck. 

Pewnie że pamiętam Haka. To był przecież w zasadzie MÓJ pies, przynajmniej tak to widziałam :)
Gdy zamieszkał z nami, miałam zaledwie rok, i nie pamiętam czasów bez niego. Ale to jest temat na osobną opowieść.

Ten pierwszy nosił bardzo pospolite imię: Burek. Towarzyszył mi od kiedy tylko pamiętam. 

Wiem o tym. Jego imię pojawiało się czasem w opowieściach. A teraz znalazłam to zdjęcie i dlatego poprosiłam tatę, by mi o nim napisał.

Tu tata stoi  z Burkiem na moście, który prowadził przez środek jeziora. W połowie drogi most opierał się na niewielkiej wyspie. Za czasów mojego dzieciństwa tego mostu już nie było, tak jak wielu innych ciekawych obiektów małej architektury.

Czasami wydaje mi się, że to on był moim opiekunem. Nie odstępował mnie na krok. Uczestniczył w naszych najdzikszych zabawach. Nie wahał się wejść ze mną do wody czy w głęboki śnieg. Kategorycznie za to odmawiał wejścia na cienki lód. Czyżby instynkt mu to podpowiadał?

Aaaale jak to na cienki lód? Po co?
Zadzwoniłam to taty po wyjaśnienie.

No i proszę, okazuje się, że cienki lód był świetny do ślizgania. Młody cienki lód nie był kruchy, lecz giętki, i jak się odpowiednio rozpędziło, jechało się daleko, pokonywało się nawet naturalne szczeliny, czyli przerwy między taflami. I wcale nie łamał się ZBYT CZĘSTO.
Twardy gruby lód, gdzie odbywały się tłumne zabawy - to tak, wtedy Burek wchodził od razu, biegał za bawiącymi się dziećmi, uganiał się za karuzelą zrobioną ze sznurka przyczepionego do wbitego na środku stawu kołka.
A na cienkim - nie.
Wtedy stał na brzegu.

Uwielbiał, podobnie jak później Huck, ciągnąć sanki. Był też bardzo zazdrosny. Moja ciotka miała Reksa. Gdy tylko próbowałem go pogłaskać to, mimo że byli z Reksem w przyjaźni i był od niego nieco mniejszy, natychmiast się na niego rzucał. Był psem honorowym. Nigdy się nie gryzł z mniejszymi psami. Za to z większymi jak najbardziej. Był psem bardzo łagodnym. Miał tylko jednego wroga, jak większość psów  - listonosza.

Burek to pies mityczny, choć jak najbardziej prawdziwy.
To pies legenda.
Pies archetyp.
Łaciaty Burek.