Ten pierwszy raz

Gdy Starsza miała sześć lat, postanowiła zostać tancerką.
Dlatego zaczęłyśmy udawać się dwa razy w tygodniu do studia baletowego, na zajęcia prowadzone popołudniami w salach Państwowej Szkoły Baletowej.

A wtedy...

Młodsza jeździła z nami i przez pierwszy rok jakoś organizowałyśmy sobie czas, gdy starsza miała swoje lekcje.
W kolejnym roku jednak moje młodsze dziecko, skończywszy właśnie cztery lata, uznało, ze przecież też może sobie potańczyć. Grupa odpowiednia do wieku oczywiście się znalazła, terminy nie zawsze się zgadzały, więc jeździłyśmy trzy razy w tygodniu.

Było fajnie - a dwa lata później...

W Teatrze na Woli zaczęto przygotowania do nowej produkcji. Były to Treny Kochanowskiego.
W koncepcji reżysera, Edwarda Wojtaszka, Urszulki miały być trzy: sześcioletnia, dziesięcioletnia i dorosła.
A po cóż?
A żeby pokazać, jak bolejący ojciec WYOBRAŻA sobie swoją córeczkę, jaka byłaby, jak by rosła, bawiła się, tańczyła.
Oprócz dorosłej tancerki potrzebne mu były jeszcze dwie dziewczynki - długowłose, uzdolnione tanecznie. Dziesięciolatkę znalazł, a po pomoc w poszukiwaniu mniejszej zwrócił się do nauczycielki w Studiu, a ta zaproponowała... moją Młodszą.
Miała grać marzenie.

I tak zaczął się długi proces przygotowań i prób.
Potem premiera i - owszem - piękny bankiet.
To był niezwykły spektakl, muzyczno-taneczno-słowny.
Zaczynał się od...  wyjścia na scenę mojego dziecka.
W całym spektaklu Młodsza była na scenie sporo, miała kilka skomplikowanych układów ruchowych, a ja drżałam, żeby się tylko nie pomyliła.
Na koniec zorientowałam się, że nie mogę otworzyć dłoni, ponieważ cały czas trzymałam zaciśnięte kciuki.

To Młodsza  zahartowała mnie jako siedzącą na widowni, płaczącą ze wzruszenia matkę.

Przedstawienie grano cały następny rok, a ja prawie za każdym razem siedziałam na widowni. Jakieś trzydzieści razy. Nigdy mi się nie znudziło.