Niech będzie pięknie

Już niedługo miną trzy lata, odkąd zaczęłam pisać bloga. 12 lutego to także dzień moich czterdziestych ósmych urodzin, bo pisać zaczęłam, kończąc czterdzieści pięć lat.
To miał być projekt na rok, lecz przerósł moje plany i fantazje.

Teraz jednak mam poczucie, że chyba muszę coś zmienić.
Wiąże się to zapewne z wydarzeniami ostatnich miesięcy.

Grudzień, styczeń, początek lutego - to dla mnie dziwny czas.
Bardzo trudny, a jednocześnie niezwykle piękny.
To czas odchodzenia Kotki, ale też czas wielkiej bliskości, skondensowanej miłości do niej i z nią. Najmocniej będę pamiętać, jak po wszystkich zabiegach przy niej za każdym razem całowałam ją między uszami, w łepek. Pamiętam ten aksamitny dotyk i pewnie będę pamiętać. To zupełnie nowe, gdy usta stają się narzędziem pamiętania.

To czas przełamania wielkiego lęku, który mnie tak bardzo ograniczał, czas pierwszego lotu samolotem. Bardzo, bardzo się bałam, ale zrobiłam to. Nie wiem właściwie, jak to się stało, ale to znak, że jestem silniejsza niż byłam, że coś się we mnie zmieniło.

To także czas, w którym poznałam osobiście przyjaciółkę-blogerkę i spędziłam z nią w Londynie wspaniałe dni. Jedne z najlepszych.

To czas spotkania z Rembrandtem - zawsze chciałam poczuć go z bliska, a więc zrobiłam to. To było coś szalonego i to dobrze.

                   
To wreszcie czas, kiedy zamieszkał ze mną Obraz.

                     *
Mam  poczucie, że nie mogę już pisać tak jak do tej pory.
To nic złego.
Zamiast tego chciałabym asystować przy narodzinach pewnych książek. Być tym razem kimś więcej niż redaktorem - być wydawcą. W mojej własnej firmie CONVIVO, którą mam od jakiegoś czasu.
Najpierw mają powstać dwie książki, tworzące początek serii; chciałabym już w marcu móc dotknąć  ich pięknych okładek.
Prace są w toku. Są ważną częścią tych trudnych pięknych miesięcy
To moje marzenie, moja tęsknota, moja praca, moja zabawa, moja radość. Myśl o tym napełnia mnie nieznanym do tej pory wzruszeniem.
Autorkami książek są blogerki, ale na razie nie podam nazwisk. Niech to jeszcze będzie tajemnica.
Między innymi o pracy nad tym projektem chciałabym pisać.
Pewnie nie tak często jak dotąd.

"Niech płynie substancja świat(ł)a" - zacytowała Ania M. samą siebie.
Niech będzie pięknie.