Zniknięcie

Mając czternaście lat, zaczęłam pisać pamiętnik - prowadziłam go mniej więcej przez rok, w pierwszej klasie liceum. Mieszkałam wtedy w internacie, bo liceum było w pobliskim mieście i nie chciałam dojeżdżać codziennie rano. Było mi tam dobrze, w domu byłam w każdy weekend i nie zdążyłam zatęsknić.
Jeszcze pod koniec pierwszej klasy pamiętnik wydał mi się strasznie głupi - zniszczyłam go więc.
Nie pamiętam z niego nic, zupełnie nic oprócz paru kartek z początku, gdzie miałam wklejone zdjęcia z filmu Wejście smoka z Bruce'em Lee - byłam na tym siedem razy, co wkrótce wydało mi się wyjątkowo żałosne.
A więc nie zostało ani słowa. Ani litery.
Pewnie między czternastym i piętnastym rokiem życia jakoś się zmieniłam i ta pisanina wydała mi się szczególnie nieadekwatna. Może też miał coś do rzeczy fakt, że do zeszytu zajrzała koleżanka z pokoju, a ja się zorientowałam.
A więc zniknęło.
Zniknęły też drzwi do pokoju, gdzie żyła ta dziwna poczwarka, w którą nie chciałam wierzyć.