Różnica

Dziwny wieczór w teatrze.
Pierwszy spektakl, dwuczęściowy, Różnica i powtórzenie Macieja Kuźmińskiego.
Na stronie teatru można przeczytać między innymi:

"Różnica to intymny wgląd w wewnętrzny świat człowieka, który poszukuje siebie i odpowiedzi na pytanie co jest zmienne - ja czy rzeczywistość wokół mnie?" oraz "Powtórzenie to opowieść o przenikaniu się tożsamości i zakwestionowaniu istoty powtarzalności rzeczy. Podobnie jak w Personie Bergmana, tu również zacierają się podobieństwa i różnice między dwiema kobietami".

Przed samym spektaklem rozmawiałam z przyjaciółką.
A potem, w trakcie oglądania, nie do odparcia, uruchamiał mi się ciąg myśli, przełamujących się, prowokujących lęk, rozpacz, nadzieję.

Jeśli jestem z kimś blisko, dzielę się prawie każdym ważnym uczuciem i bardzo tego potrzebuję, jeśli ktoś wie o mnie najwięcej - to kim jest dla mnie? Lustrem, w którym się przeglądam? Odbiciem, z którym rozmawiam? Czy w pewnym sensie zawłaszczyłam drugiego człowieka? 
Oczywiście zarysowałam to z dramatyczną przesadą, ale kawałeczek czegoś takiego poczułam w sobie. Może każdy ma tego trochę, a może nie?
Lęk, który poczułam, wiązał się z myślą o utracie. Utracie drugiego człowieka, która staje się utratą części mnie. I nagła myśl - czy rozpoznałabym wtedy siebie. Kim więc w końcu jesteśmy, kim jestem? Zestawem naszych wyobrażeń o tym, co myślą o nas inni ludzie?

Poczułam nagłą tęsknotę za Moją Przyjaciółką. Choć rozmawiałyśmy parę chwil wcześniej. Tęsknotę za nią. By spotykać w niej bardziej Ją, niż siebie.