Rozmyślania

Tradycyjnie przed świętami przeszukuję internety, słuchając małego bębniarza.
Taki wewnętrzny przymus. Znajduję różne ciekawe wykonania, czasem całkiem nietradycyjne.



A święta jak od wielu lat to dla mnie bardzo ciężki psychicznie czas. Czas w którym okazuję się najbardziej żałosnym zwierzątkiem. Zdaję sobie sprawę, że w innych... warunkach nie musiałoby tak być. Dlatego w zeszłym roku zostawiłam towarzystwo i pojechałam do rodziców. Teraz jednak postanowiłam zostać. Może także dlatego, że wczoraj późnym wieczorem przyjechałam i nie mam siły jutro ruszać w podróż, zwłaszcza że sporo rzeczy dziś muszę w Warszawie załatwić.

Mąż właśnie pojechał po teściową. Po ostatnich jej wielomiesięcznych występach u nas postanowiłam już nigdy nie mieć z nią kontaktu, zablokowałam numer w telefonie, a kiedy mąż ją przywodził na kontrole w CO, ja wyjeżdżałam, tak żebyśmy mogły się minąć. Tym razem miała pojechać do córki do Austrii, ale jak się okazuje, nikt raczej nie jest gotowy jej u siebie mieć. To w sumie okropne, bo przecież ma aż troje dzieci, ale delikatnie można powiedzieć, że nagrabiła sobie...

Postanowiłam jednak dać jej szansę, sięgnąć po to do zakurzonych czeluści mojej psychiki. Nie wiem właściwie, dlaczego. Czy chcę znaleźć "sens świąt"? Czy chcę poczuć się "dobra"? czy podświadomie godzę się na wejście w rolę ofiary, bo się przyzwyczaiłam? I czy to motywacja raczej ok, czy raczej żałosna - nie wiem. I nie wiem, czy efekt w jakikolwiek sposób może być pozytywny, w sensie moralnym. Nie wiem, jak właściwie mogłybyśmy się komunikować, kiedy jestem uważana za "opętaną", za samo zło niemalże, moja praca w domu za jakieś udawanie, a każdy mój ruch krytykowany, włącznie ze służbowymi telefonami, wychodzeniem z domu w celach pracowych, smażeniem, gotowaniem, zapalaniem światła, ubieraniem się, kupowaniem sera itd. Mąż mój w tej jednej kwestii stara się mnie wspierać - wie, że jej niechęć do mnie jest chora, stara się ją izolować ode mnie. Teraz, gdy postanowił przywieźć ją do nas (bo nie ma innego wyjścia), nie sądzi, że moje "otwarcie" na nią, coś da, widzi to pesymistycznie. Ale ja nie mogę wyjechać na cały tydzień z domu, mam pracę, komputer tylko stacjonarny i mnóstwo spraw na miejscu. No i w końcu, jak by nie było, to także mój dom, mam prawo w nim mieszkać.

Jeszcze zdołowała mnie rozmowa światopoglądowa z mężem wczoraj. Zawsze, jak się trochę otworzę - żałuję. Chodziło o święta, że choć nie wierzę w konkretną opowieść religijną, jako antropolog wiem, jak ważne jest świętowanie, wręcz konieczne dla ludzkiej psychiki. Że postanowiłam potraktować opowieść o nowo narodzonym jako historie o tym, że coś rodzi się w nas samych, coś nagiego, czułego i gotowego na szukanie dobra - w nas i poza nami. Spotkałam się z murem - jeśli nie wierzę dokładnie i na sto procent jestem bez szans, bo tak jest napisane, ludzie mają prawo wierzyć w różne rzeczy, ale tylko jedna jest prawdziwa.

Tak, traktuję religijność jako właściwość konieczną naszego gatunku, która objawi się tak czy inaczej, jeśli nie w kościele, to w innych duchowych poszukiwaniach. Nie wiem, co czują inne ssaki naczelne i inne, ale jeśli istnieje bóg, to sądzę, że może mieć dla nich coś, co dla nas pozostaje tajemnicą. Nasze poczucie wyjątkowości, nasza pycha gatunkowa każe nam widzieć siebie samych jako rodzaj ziemskiego białka wybrany do "zbawienia". A jeśli Bóg zechce zbawić stułbię i aksolotla?  - Nie zechce, bo tak nie jest napisane. Doprawdy? Uzurpujemy sobie prawo, by zabronić bogu, jeśli zechce?

Życie ukształtowało mnie jakoś, w mniej czy bardziej udany sposób, ale jedno wiem na pewno i tego się trzymam - w moich sądach mogę się mylić. W zderzeniu z cudzą nieomylnością nie mam szans.

No to sobie popisałam. Nie wiem, czy nie skasuję, czy odważę się zostawić.