Patataj

Czytam uczony tekst o zabawach językowych. Między innymi o tak zwanych patatajach: dziecko siada na kolanach i jest podrzucane w rytm udający jazdę na koniu; rytm coraz bardziej rozkołysany, już, już ma spaść... ale opiekuńcze ręce trzymają.

...tak pan jedzie po obiedzie,

sługa za nim ze śniadaniem...

Potem miał pojawiać się jeszcze Żyd, co najgorzej jechał – taka ministratyfikacja.

Pamiętam tak:

„So reiten kleine Kinderchen,

Kinderchen mit Stöckerchen,

und wenn sie größer werden,

denn reiten sie mit Pferden,

und wenn sie ganz gewachsen sind,

denn reiten sie nach Sachsen.

Tari tari taralala,

tari tari ta bum”.

Pamiętam po niemiecku. Dziecięca miękka mowa. I zamyślenie – którego kiedyś nie widziałam. Życie płynie, a my na kijaszku, potem na koniku, a potem dalej, dalej za marzeniami.

I bum.

PS. Zasmucił mnie ten mój post. Chciałam wobec tego sięgnąć do innej patatajki z mojego dzieciństwa, ale po przemyśleniu zrezygnowałam z jej przytoczenia. Wynika z niej bowiem, w wolnym tłumaczeniu, że jak się spadnie z konia, to się płacze, jak się wpadnie do rowu, to zostanie się zjedzonym przez żaby, jak się wpadnie w trawę, będzie się miało mokre spodnie, i - uwaga - jak się wpadnie do gnojówki, to co? To się zrobi PLUM!

Czyżbym miała siedzieć i płakać nad patatajkami?