W mateczniku

Wczoraj źle mi było.
W całego człowieka i jeszcze trochę dookoła.
Bezwład, niemoc i senność przeplatane maniakalnym tropieniem literówek.
Powiększyłam sobie maksymalnie tekst na monitorze, jakbym podejrzewała, ze jakiś podstęp kryje się głębiej, pod złośliwymi pikselami.

Wieczorem powoli, powolutku zaczęłam się ogarniać.
Zaczęłam od segregowania skarpet, na które jakiś czas temu kupiłam stylowe pojemniczki.
Okazało się, że razem z Młodszą posiadamy ponad czterdzieści skarpet nie do pary. Obecnie leżą na szafce ułożone w długi szereg i czekają, a ja od czasu do czasu dopadam w dżungli domu jakiś brakujący egzemplarz i niosę go na włóczni z pierwotnym okrzykiem triumfu.

Potem zabrałam się za tzw, kupę, która panoszy się na pufie i na koszu wiklinowym, pomiędzy szafą zwykłą a komandorem. Składa się z nieposegregowanego zdjętego prania, rzeczy jeszcze-nie-do-prania-a-już-nie-do-szafy, czasopism, nierozpakowanych zakupów z drogerii, toreb, torebek, mniejszego koszyka wiklinowego z Bóg-wie-czym, paru pluszaków, ciuchów-do-oddania oraz trzech parasolek.
Kupa rośnie i maleje sinusoidalnie oraz posiada fazy. W fazie wzmożenia płynnie przechodzi do wnętrza komandora, który na to konto nie daje się już zamknąć, oraz ulega przemieszaniu z jego bogatym wnętrzem, składającym się z: kolejnych reklamówek z rzeczami do oddania, torebek, karimaty, plecaków, stosów papierów, klocków lego, włóczek i pudełka z muszelkami. Oraz jeszcze z około miliona rzeczy. Nad tym wiszą płaszcze, a nad nimi na półce, piętrzą się worki z tkackimi włóczkami Młodszej.
A to tylko jedna trzecia szafy...
Ale nie, dalej nie będę wymieniać, co w niej jest, także z tego powodu, że przecież do końca nie wiem.
W każdym razie wczoraj czułam się momentami jak odkrywca, zwłaszcza wtedy, gdy znalazłam bluzkę, którą kupiłam dwa miesiące temu i o niej zapomniałam.
I tak - penetrując i eksplorując - osiągnęłam światełko, prześwit w ciemnym gąszczu matecznika.

Po czym zmniejszyłam litery na ekranie i na nowo zaufałam pikselom.