Jak to ze lnem było

Oprócz ogrodu rodzice mieli kiedyś trochę pola, jakieś pół hektara, kawałek drogi za wsią. Uprawiali tam różne rzeczy, taki płodozmian niemalże, a czasami to był len.
Latem przychodził czas, kiedy trzeba było go zebrać, więc któregoś pięknego dnia zaczynało się rwanie lnu. Wychodziło się na cały dzień, brało się prowiant i picie. Czasem przyjeżdżał ktoś z dalszej rodziny, żeby pomóc; kiedyś, pamiętam, był to cioteczny brat taty Gerhard, na stałe mieszkający w Niemczech, który akurat był w odwiedzinach u swoich sióstr bliźniaczek i brata.

Ale czy na pewno pamiętam?
Nie mogłam mieć więcej niż cztery lata, kiedy zrobiono te zdjęcia.

 Tu mama odpoczywa.

A tu tata, poprawia len na stogu, korzystając z niekonwencjonalnej podpórki:

Nie wiem nawet, czy byłam na lnianym polu, gdy Gerhard robił te zdjęcia, czy może zdjęcia były najpierw, a pamięć ukształtowała się potem, na ich podstawie. Skąd to poczucie słońca i ciepła, ostrej ziemi pomiędzy niewyrwanymi, krótszymi gałązkami, co się wymknęły ludzkim rękom?

Pamiętam za to dużo późniejszy len, gdy miałam lat chyba 15. Wtedy przyjechała Babka Bartoszycka i rwaliśmy wszyscy razem. Prowiant też był.
Pamiętam twarde, lekko giętkie gałązki zakończone małymi torebkami pełnymi ziarenek. Trzeba było złapać kilkanaście na raz - nie za dużo - i pociągnąć; wyrwane przekładało się do drugiej ręki, i ponownie gałązki, aż pod ramieniem miało się wiązkę-snopek, który niosło się do innych mu podobnych i zestawiało tak, aby opierały się o siebie wzajemnie.

Pamiętam, że dojrzały len lekko grzechotał; jak małe, śmieszne grzechotki poruszały się torebki z nasionami.
Pamiętam ich kształt, we wnętrzu dłoni.
Pamiętam, jak pachniały ręce po całym dniu pracy, i jakie były w dotyku.