Wychodzenie

Człowiek chyba potrzebuje momentów przełomowych. Bo jak inaczej uzasadnić poprawę nastroju z nastaniem Nowego Roku? A nawet jego zwyżkowanie w miarę zbliżania się tegoż? Być może antropologia z psychologią do spółki mają rację i bez śladowych choćby rytuałów odnowienia życia nie dałoby się nic na dłuższą metę zdziałać.
Może też przydaje się mój optymizm, a więc i wiara w to, że proces, który we mnie przebiega, gdzieś prowadzi, do czegoś, co może być dobre. Zwłaszcza jeśli ja sama będę temu sprzyjać - a sprzyjam. W jakimś stopniu rzeczy zależą ode mnie, więc chcę sprawdzić, w jakim.
Przesądnie - tuż po północy siedziałam przy biurku, pracując. Chcę bowiem, by kolejne dni i miesiące były pracowite i owocne. Biorę to za dobry znak - a czemu nie?
I - nieostrożnie - wierzę, że będzie dobrze. Sądzę, że ta wiara w niczym nie zaszkodzi.

A pies nie bał się w tym roku za bardzo, schował się tylko pod biurko w najgłośniejszym momencie, a pomniejsze wystrzały nie przeszkodziły jej poszczekiwać przy lodówce... Może łakomstwo wygrało ze strachem?

I taka scenka sprzed paru dni: