Może jestem

Nie wiem, dlaczego w popołudniowym upale droga była ustawiona bokiem - pionowo.
A ja wchodziłam na nią, też bokiem - drep drep - stopa do stopy, aby bliżej do dziwnych wzorów wytłoczonych na środku w miękkim asfalcie.
Moje ciało utrzymywało się poziomo w gorącym powietrzu, nie było lekkie, ale miało w sobie równoważnik, który określał, co może się jak trzymać i nie upadać.
Żaden samochód nie nadjechał.
- Nigdy tak nie rób! - krzyknęłam do dziecka, które przypatrywało mi się z chodnika. - Pamiętaj: nigdy, przenigdy!
Przysiadłam, oparta o ścianę sklepu. Nogi nie chciały trafić w długie zimowe buty, wysuwały się z przekrzywionych cholewek. Walczyłam przez chwilę, by w końcu zrezygnować i wziąć je w jedną rękę, a pod ramię tobołek ubrań. Przecież mogę iść boso, przed siebie w tym cieple i w pustynnym słońcu, po kamykach i piachu.
- Może jesteś kluczem.
Może jestem.
Wisiałam sobie na drzewie z kluczami wiadomości dobrego i złego.