Pomieszania

Ranek mimo słońca dosyć ciężki i blady. Nie mogłam się zebrać. W pociągu cisza i szarość. Widok z wiaduktu na długi ciąg niebieskich wagonów towarowych spowodował sprzeczne emocje - z jednej strony chęć zaszycia się w ciasnym kącie, by dać się zawieźć w jakąś daleką dal, w zapomnienie bez pamięci i w kto wie jakie jeszcze tautologie. Z drugiej przypomnienie epizodu z książki wspomnieniowej o wojennych ucieczkach, między innymi na takich właśnie wagonach z węglem. Wszystko razem dość pomieszane - smutek z instynktem życia.
Do Katowic dojechałam po trzeciej do Bytomia po szesnastej, prawie bezpośrednio na zajęcia. Wysiadłam z autobusu na Placu Sobieskiego, postawiłam walizkę i zwróciłam uwagę na kolor kostek chodnikowych - wydały mi się jaśniejsze niż zwykle i jakby trochę nieostre. To chyba kolor mrozu pomieszany z pozostałością soli, ale przez chwilę miałam wrażenie, że oczy mnie oszukują, że taka właśnie jestem - rozmazana i rozbielona.
Wterkotałam się walizką na wydział, wjechałam na czwarte piętro i pierwszy raz tego dnia poczułam ciepło rozpoznania - jestem na miejscu. Oswojone przestrzenie. Na zajęciach film z fragmentem konferencji zeszłorocznej z Instytutu Grotowskiego o szamanizmie i performatywności jako baza pod jutrzejsze zajęcia z teorii widowisk.

Wieczorem jeszcze obejrzałam kilka studenckich projektów ułożonych w ciąg i dziejących się w różnych przestrzeniach wydziału: na klatkach schodowych, korytarzach, wnękach, toaletach, living roomach. Site specific. To jak zwykle feeria kreatywności. Odmienna rzeczywistość. Potem jeszcze długo ściany niosły muzykę, jak zwykle. Ale dziś przez dłuższy czas była niska, transowa, dochodziła nie tylko przez podłogę, ale i przez kości; czułam ją pod żebrami i w szczęce. Jest w tym coś tutejszego - i mojego, takie pomieszanie zanurzenia się w tym miejscu z ciągłą niepewnością. Jak widać dużo tego pomieszania.
Już była prawie 23, gdy w aneksie kuchennym ktoś zaczął śpiewać do muzyki z radia, odważnym barytonem, piosenkę o miłości.