czwartek, 30 lipca 2015

Pierwszy raz

Dzisiaj Izabela napisała w swoim blogu recenzję książki Magdaleny Szozdy Wpływ jeziora błękitnego.
Jestem tak wzruszona, że wzruszenie to nie chce się we mnie pomieścić i wypływa sobie małymi kropelkami - przez oczy. Dobrze, że istnieją dobre łzy.
Czuję się trochę tak, jakby ktoś pierwszy raz pochwalił moje pierwsze dziecko.
W tę książkę włożyłam mnóstwo mojego serca.
W kolejne też włożę - ale Ta jest pierwsza.
Magdo, dziękuję!
Izabelo, dziękuję!
Tak dużo mi dałyście!

wtorek, 28 lipca 2015

Pokażę

Pokazywałam już najpiękniejszy - dla mnie - performens? Jeśli tak, to pokażę jeszcze raz, jeśli nie, to proszę.
To powrót do idei śpiewu, który jest pierwotnym krzykiem.
Krzykiem ekstazy i rozpaczy.
To jednocześnie zgoda i bunt. Zgoda na siebie, a bunt przeciw konwencjom i normom, także estetycznym.
Bezbronność nagości.
Siła.




poniedziałek, 27 lipca 2015

Nurt

Dużo projektów. Płynę - dość stabilnym, dobrym nurtem. Pomiędzy pniami balsy widok na podwodne cywilizacje, trzeba tylko wierzyć, że się nie wypadnie przez szczelinę. Ja wierzę.
Pojutrze wybieram się do Krakowa, do pewnego wydawnictwa w sprawie pewnej książki. Tym razem chodzi o teksty napisane przeze mnie - tak dla odmiany.
W zamrażarce znalazłam małże. Zjadłam z sosem pomidorowo-czosnkowym.
I coś dałam na drugą stronę.

I jeszcze zdjęcie deszczu:


niedziela, 26 lipca 2015

Nadałam Tobie takie imię...*

Jestem Anną. Nic w tym dziwnego, tak nazywa się spory procent ludzi, głównie** zresztą kobiety. Jedną z nich jest moja mama.

Moja mama jest Anną. W tym znaleźć można już coś dziwnego, bo nie zawsze tak było. Rodzice wybrali jej bowiem piękne imię Wanda. A jednak, gdy po czterech latach do wsi w Łotewskiej Republice Rad zawitał ksiądz, by hurtem chrzcić dzieci, uznał to imię za pogańskie i kazał mamę nazwać Anną. W Polsce, do której przyjechała jako nastolatka, znajomi i nauczyciele tak się do niej zwracali i zwracają.
To ciekawe, jak działa ludzki mózg. Moja mama jest dla mnie Anną. I dla swojego męża*** i dla wielu innych ludzi. To dla mnie oczywiste. A jednak kiedy rozmawia z siostrą, równie oczywiste staje się, że jest Wandą. Mój mózg to wie. Ale gdyby mój tato tak ją nazwał....   Nie, to niemożliwe.

Moja pierwsza córka jest Anną. W tym też można znaleźć coś dziwnego, bo przecież trzecia Anna z kolei... Ale ja nigdy nawet nie wyobrażałam sobie, że może być inaczej.
Różnimy się zaś nieco drugim imieniem, ale - tylko nieco.

Wszystkim Annom życzę spełniania marzeń!

* Tytuł to cytat z piosenki. Ktoś wie z jakiej?
** Głównie kobiety. Albowiem należy do imion, które czasem nadaje się mężczyznom - jako drugie.
*** Mąż mamy, czyli mój tata, nosi bardzo rzadkie niemieckie imię. Dlatego bywa nazywany Jankiem. Od swoich teściów dostawał nawet kartki życzeniami na Jana. Jak widać sądzili, że każdy musi mieć imieniny. I już.

czwartek, 23 lipca 2015

Ania sama w domu (nie licząc psa i moli spożywczych, które nie chcą się jakoś przyklejać do płytki z feromonami)

Neurony kontaktują się ze sobą za pomocą błogiego uśmiechu.
Neuroprzekaźniki zaś przekazują im znak pokoju.
To znaczy, że jest mi dobrze.
Ania M. płynie na psiej tratwie, a ocean - spokojny.
Jestem pijana spokojem.
Jak widać, mam małe wymagania, gdy chodzi o środki psychoaktywne :)

wtorek, 21 lipca 2015

Pies kreatywny

Kiedyś już raz zadzwonił do mnie mój własny pies. Dokonał tego, siadając na słuchawce telefonu domowego.
Teraz powtórzył wyczyn.
Zadzwonił w nocy z mojej komórki.
Tym razem jednak - nie do mnie...

Na zdjęciach NPR (Nieduży Pies Refleksyjny)




niedziela, 19 lipca 2015

czwartek, 16 lipca 2015

Wiatr słoneczny

Słońce przez szyby rozgrzewało wnętrze autobusu.
Cztery rzędy za Anią starsza pani wiodła głośny monolog weteranki wszelkich walk i niedoborów.
Młody człowiek przy wejściu do metra ogłosił, że właśnie poznał Jezusa.
Ania M. prowadziła zaś rozbudowany dialog.
Był to dialog wewnętrzny.
Taką przynajmniej miała nadzieję.

niedziela, 12 lipca 2015

Wiatru...

Potrzeba mi wiatru, słońca, włosów rozwianych i głębokiego oddechu. Piasku pod bosymi stopami  i ciepłego deszczu na ramionach. Poczucia, że sama - SAMA kształtuję słowa w moich ustach, rozpalam ogień pod żebrami, otwieram i zamykam dłonią namiot chmur nad głową. Poczynam sama ze sobą drobne ziarna, aby płynęły coraz szerszą wodą.
Teraz.
I jeszcze.

czwartek, 9 lipca 2015

Pętelka

Myślę, że czas ma naturę pętelkową.
Na końcu może być kraina wiecznego lodu; czasem nawet poznaję ten zimny wiatr.
Można wszak zawrócić, zakręcić, zawinąć.
Pod zmarzniętą ziemią trafiam na puste ciepłe komory niedźwiedzich matek, wyścielone garstką suchej trawy i resztką mysich kostek.
Brzęczy - łańcuszek lekkich wcieleń.

środa, 8 lipca 2015

Policzkiem

Fale kołysały lekko pomostem, z pluskiem uderzały w zacumowaną obok łódź.
Przytuliłam się policzkiem do ciepłego drewna. Rozpuściłam włosy, ale nie dosięgały wody.
Tylko palce, palcom pozwoliłam się zanurzyć.

sobota, 4 lipca 2015

Piórko i okolice

Siadam na krawężniku, po turecku, w półcieniu.
Nie szukam kadru, tylko wyostrzam wzrok, powoli. Mała przestrzeń - kilka, kilkanaście centymetrów.
Biorę - co daje.






czwartek, 2 lipca 2015

Oprócz błękitnego nieba...

Usiąść na ciepłej ziemi, na trawie, na nagrzanym słońcem asfalcie czy płytkach chodnika. Aparat fotograficzny oraz pies pomagają przy tym bardzo, to już wiem. "Czemu ona siedzi?" - pyta mała dziewczynka. "Nie ona, tylko pani" - tłumaczy tatuś. "No, ale czemu siedzi?". "Bo robi zdjęcia kwiatkowi, widzisz?".
Albo:
"Czika, Czikunia, daj już pani spokój". Czukunia, sporych rozmiarów, zamiast zapoznać się z Lu, postanowiła wejść mi na kolana, objawiając dobry humor oraz czułość :)
Asfaltowy placyk otoczony drzewami i trawą, jest ciepły, przez cienkie spodnie czuję to doskonale... Nie chce mi się wstawać. Łapię trawki, skrawki i półcienie. Nierówny asfalt to robota korzeni i kiełkujących roślin, które rozpychają pod nim. Błyszczące wstążeczki odbijają światło.






Spotkałam również dzieło sztuki.
zapewne jakieś dziecko jest jego autorem - jakże pomysłowo wkomponowało w obraz naturalną kępkę roślinności:


Parę metrów dalej chodnik przed trawiastą skarpą.
Siadam na ciepłych płytkach obok miejsca, gdzie widać ślady wytężonej pracy.
Oto małe robotnice przy wejściu do ich mieszkania, przy samym krawężniku.



Grzeje słońce, przymykam oczy.
Jestem w podróży, poza czasem.

Potem trafiam na artefakty kulturowe z epoki późnego antropocenu.
Pochylam się nad nimi z uwagą.
Rejestruję oczywiście. Z bliska.






Jeszcze tylko śmietnik, zwany w kręgach wtajemniczonych Drugim Śmietnikiem.
Raj dla archeologów codzienności.
Artefakty od tzw. gabarytów po ledwie widoczny drobiazg. Każdy niesie w sobie jakąś tajemnicę, zwłaszcza gdy otwiera swoje wnętrze. Gdy kipi tym, co na co dzień ukryte.




Cykające świerszcze. Powtarzający się wysoki trel niewidocznego ptaka.
Drgające blisko ziemi ciepłe powietrze.
Życie.