Nowe

W nowych numerze kwartalnika "Wizje" są moje wiersze.
Zapraszam do poczytania tutaj.

Korytarz

Chciałabym powiesić obrazy, ale nie umiem. Nie wiem, jak, gdzie, według jakiej zasady. Jak rozplanować, skomponować. Hana mi wytłumaczyła dokładnie, ale ja i tak nie wiem, i nie wiem, jak to możliwe, że nie wiem. Jakaś blokada, nie ma zupełnie przepływu. W akcie desperacji spróbowałam wbić gwóźdź w ścianę, tak mniej więcej, gdzie mi się wydawało. Tylko się wygiął. To jest dziwne, jak próbuję o tym myśleć, coś się zamazuje i jest blokada, niemoc i wewnętrzna panika.
Co do gwoździa, to pewnie trzeba raczej wiertarkę i kołeczek, to wiem. Ale nie mam i też nie umiem.
Za to mam tendencję, żeby postawić daną rzecz w jakimś prowizorycznym miejscu i zostawić na lata. Kiedyś mieliśmy drabinę, taką rozkładaną, jakby malarską, pożyczoną chyba z męża firmy, do czegoś była potrzebna. I potem stała chyba rok w przedpokoju, kolonizowana przez jakieś płaszcze, kurtki, w roli tymczasowego wieszaka. Prokrastynacja i niemoc. Nie lenistwo, nie, bo przecież bardzo dużo pracuję. Tylko jakbym żyła cały czas w jakimś dziwnym, bocznym korytarzu, mającym swoje odgałęzienia i systemy. W niektórych miejscach są nawet jakby szklane ściany, bo widzę przez nie jakieś sekwencje życia, które się dzieje. Gdzieś. Poza korytarzem.
Kiedyś, ze dwadzieścia chyba lat temu, napisałam o tym aż dwa wiersze:

1

Korytarz

Ciągle mieszkam w korytarzu

za plecami mam wejście

i opieram się o nie

po bokach rzędy drzwi

zza których słychać rozmowy

gdy ktoś przechodzi obok

udaję że też gdzieś idę

albo że sprzątam

ale gdy ktoś mnie poznaje

to zatrzymuje się obok

a wtedy zabieram mu wszystko

co ze sobą niesie

jestem rozbójnikiem tego korytarza

nocą krążę pod drzwiami

pijąc blade światło

spod progu

świt wylewa na mnie

swoje zimne morze

coś wiem o nim pierwsza czytam

poranną gazetę

ale zupełnie nie wiem

jak wejść do pokoju

któregokolwiek

2

Tu w moim korytarzu

  

Zwinna jak mrówka chodzę

między obrazami

stłoczone w korytarzach

przezroczyste kuby

o chropowatych bokach

a w nich coś się wydarza

     głodnymi palcami

     dotykam obrazów

W ciasnych korytarzach

tłoczą się i cisną

suną jak pociągi

rozpychają ściany

a w nich płacz i radość

i że cię nie opuszczę

                powstaje upada

                dotykam obrazów

Przemykam między nimi

o włos czy o milimetr

ścierają się nad głową

jak płyty tektoniczne

lecz w zimnym korytarzu

nic nie mówię bo tylko

                przesuwam palcami

                po skórze obrazów

Bo kiedy się zderzają

ugina się powietrze

parują z sykiem ściany

i zanim się zabliźnią

przytulam się i płaczę

tu w moim korytarzu

                wyjadam krople ciepła

                spomiędzy obrazów

Nie mam

Chorując, staję się chorowaniem. Moje ciało cały czas nadaje, jak zepsuta maszynka sygnałowa - tu cię boli, a tam od godziny pulsująco kłuje, ta pompka jakoś dziwnie... No bo siedem skurczy jakby normalnie, a potem ósmy słabszy, za to dziewiąty trochę opóźniony i jednak trochę za mocny. Raport o sygnałach bólowych z wykresem ich częstotliwości, miejsca i natężenia. Drobiazgowa, zniuansowana bólografia.

I jeszcze szeptanki o końcu świata.

Zapewne trudno ze mną wytrzymać. Ale nie mam skąd wziąć innej mnie.

Stabilnie narasta...

Turnée Šalamunowskie - tak już się trochę żartobliwie określa cykl spotkań wokół książki Tomaža Šalamuna Błękitna wieża. Najpierw we Wrocławiu w Księgarni Hiszpańskiej, potem Dni Šalamunowskie w Krakowie, a tam 21 czerwca wykład Rafała Wawrzyńczyka o alegoryczności w późnej twórczości poety, a następnego dnia spotkanie z tłumaczami: Miłoszem Biedrzyckim i Rafałem Wawrzyńczykiem w  księgarni De Revolutionibus.  Tu sfilmowany wykład - słucha się znakomicie oraz ogląda się, bo i prezentacja w postaci slajdów strukturyzuje tę dość skomplikowaną, a tak zjawiskowo wyłożoną materię.



A w środę 3 lipca było spotkanie w Warszawie w Klubojadalni Młodsza Siostra, tym razem w formule Spotkań Małego Formatu. Formuła polega między innymi na tym, że prowadzący (tym razem Łukasz Żurek), zadawał pytania trzem osobom, tym razem również mi. Oczywiście ciężar merytoryczny nieśli na swych ramionach głównie obaj tłumacze, ale jestem z siebie zadowolona, bo... udało mi się nie uciec w popłochu, nie zastosowałam też metody wystraszonego żuczka: zwinąć się w kulkę i udawać martwą ;) Stres ogarnęłam domowymi sposobami... Uznałam bowiem, że muszę stale ćwiczyć sytuacje, w których odzywam się publicznie do grup częściowo mi nieznanych osób, wszak zajęć ze studentami przestałam się bać się już po dwóch mniej więcej latach ;)
No a to, że wydałam książkę Šalamuna, cieszy mnie nieustannie, a uczucie to stabilnie narasta :)

Kartka

Najpierw włączam komputer, to pierwsza rzecz. Stara maszyna dość długo się budzi, ale gdy siadam przed nią z kanapką i kawą, mogę już zacząć coś redagować. Najlepiej, jak mam co najmniej dwa teksty, takie pole manewru daje poczucie bezpieczeństwa. Wchodzę od razu w pracę, niosąc rodzaj bezdechu pomiędzy łóżkiem a klawiaturą. Skurcz w żołądku, depresyjny ból pojawi się tylko na chwilę. Kiedyś ta faza była dłuższa i trudniejsza, teraz zahacza mnie tylko natrętnym dziobnięciem: "nie dajesz sobie rady, jesteś nie taka, jak trzeba, czego tu szukasz?". Teraz wyparowuje po drodze do kubka z kawą. Zostaje tylko echo - że nie wiesz, kim jesteś, ale możesz być przecież sumą czynności, które wykonujesz, przy tym, tamtym i jeszcze tamtym tekście. Zestawem skreśleń na kartce ze sprawami do odhaczenia. Ale i tak trochę się boisz, dlatego gubisz kartki, przeciąg goni je po podłodze, a ty myślisz: potem, kiedyś podniosę, trzymasz je między pamięcią i niepamięcią, aż w końcu już tylko wiesz, że coś było. Niesiesz to wszystko w sprasowanym miejscu, które wydaje się dwuwymiarowe, jak kartka. Jak stara mapa, pod którą  upycha się opowieść, a potem pod papierem jest tylko blat biurka.