Słowo na "ś"

W dzieciństwie było nawet fajnie - choinka, prezenty, atmosfera. Skojarzenia mam miłe.
Dość szybko jednak założyłam rodzinę i wtedy to ja miałam ogarnąć temat, opracować to i zorganizować. Dość szybko okazało się to niemożliwe. Jeszcze wtedy nie wiedziałam dokładnie, dlaczego. Teraz wiem - dyspraksja i cechy zespołu Aspergera nie pozwalają mi na sprostanie zaplanowanej, złożonej akcji, tak wielowarstwowej i fizycznie wieloczynnościowej. Może gdyby ktoś po kolei zlecał mi pojedyncze czynności typu zamieszaj, wytrzyj, kup - dawałabym radę. Ale tak nie mogło być i musiałam konfrontować się z cudzą złością, krzykiem, awanturami, oskarżeniami o lenistwo, o złą wolę. I w konsekwencji z potężnym lękiem. Z czasem zaczynającym się parę tygodni przed "akcją", potem utrwalonym w taki sposób, że na samą myśl czy skojarzenie... Dwa lata temu po raz pierwszy zabrałam się i pojechałam do rodziców. Oni wiedzą, jak jest, i że najwyżej mogę włączyć się w jakąś czynność, pomóc w konkretnym zadaniu. Mąż też już się z tym jakoś godzi: przygotowania sprowadzamy do minimum, jest dosłownie kilka potraw, on sam robi zakupy, gotuje. Ja - jeśli są produkty - robię uszka (za żadne skarby nie może być w nich leśnych grzybów, tylko pieczarki - kolejna moja fobia) oraz sałatkę wielowarzywną.
W wigilię krótko przy stole, potem wracam do swojego pokoju, do pracy.
Lęk został. Wywołuje go już sam dźwięk słowa na "ś".