Korytarz

Chciałabym powiesić obrazy, ale nie umiem. Nie wiem, jak, gdzie, według jakiej zasady. Jak rozplanować, skomponować. Hana mi wytłumaczyła dokładnie, ale ja i tak nie wiem, i nie wiem, jak to możliwe, że nie wiem. Jakaś blokada, nie ma zupełnie przepływu. W akcie desperacji spróbowałam wbić gwóźdź w ścianę, tak mniej więcej, gdzie mi się wydawało. Tylko się wygiął. To jest dziwne, jak próbuję o tym myśleć, coś się zamazuje i jest blokada, niemoc i wewnętrzna panika.
Co do gwoździa, to pewnie trzeba raczej wiertarkę i kołeczek, to wiem. Ale nie mam i też nie umiem.
Za to mam tendencję, żeby postawić daną rzecz w jakimś prowizorycznym miejscu i zostawić na lata. Kiedyś mieliśmy drabinę, taką rozkładaną, jakby malarską, pożyczoną chyba z męża firmy, do czegoś była potrzebna. I potem stała chyba rok w przedpokoju, kolonizowana przez jakieś płaszcze, kurtki, w roli tymczasowego wieszaka. Prokrastynacja i niemoc. Nie lenistwo, nie, bo przecież bardzo dużo pracuję. Tylko jakbym żyła cały czas w jakimś dziwnym, bocznym korytarzu, mającym swoje odgałęzienia i systemy. W niektórych miejscach są nawet jakby szklane ściany, bo widzę przez nie jakieś sekwencje życia, które się dzieje. Gdzieś. Poza korytarzem.
Kiedyś, ze dwadzieścia chyba lat temu, napisałam o tym aż dwa wiersze:

1

Korytarz

Ciągle mieszkam w korytarzu

za plecami mam wejście

i opieram się o nie

po bokach rzędy drzwi

zza których słychać rozmowy

gdy ktoś przechodzi obok

udaję że też gdzieś idę

albo że sprzątam

ale gdy ktoś mnie poznaje

to zatrzymuje się obok

a wtedy zabieram mu wszystko

co ze sobą niesie

jestem rozbójnikiem tego korytarza

nocą krążę pod drzwiami

pijąc blade światło

spod progu

świt wylewa na mnie

swoje zimne morze

coś wiem o nim pierwsza czytam

poranną gazetę

ale zupełnie nie wiem

jak wejść do pokoju

któregokolwiek

2

Tu w moim korytarzu

  

Zwinna jak mrówka chodzę

między obrazami

stłoczone w korytarzach

przezroczyste kuby

o chropowatych bokach

a w nich coś się wydarza

     głodnymi palcami

     dotykam obrazów

W ciasnych korytarzach

tłoczą się i cisną

suną jak pociągi

rozpychają ściany

a w nich płacz i radość

i że cię nie opuszczę

                powstaje upada

                dotykam obrazów

Przemykam między nimi

o włos czy o milimetr

ścierają się nad głową

jak płyty tektoniczne

lecz w zimnym korytarzu

nic nie mówię bo tylko

                przesuwam palcami

                po skórze obrazów

Bo kiedy się zderzają

ugina się powietrze

parują z sykiem ściany

i zanim się zabliźnią

przytulam się i płaczę

tu w moim korytarzu

                wyjadam krople ciepła

                spomiędzy obrazów