Piszę o książkach

Na fejsbukowym profilu mojego wydawnictwa publikuję od jakiegoś czasu cykl "Tangere od B do Ż", w którym przypominam książki poetyckie z serii Tangere. Od B, bo nie mam autora na A. Pomyślałam, że będzie alfabetycznie. Gdyby miało być chronologicznie, musiałabym zacząć od książki Magdy Szozdy, a to byłoby ponad moje siły. I tak w końcu musiałam to zrobić, bo przyszła kolej na jej literę.

Dwa dni temu zaś przypomniałam niedawno opublikowany Rozejm Jana Zapolskiego. To niezwykła książka, a jako że wydana pod pseudonimem, mało kto się nią interesuje. Pomyślałam, że napisze o niej tu, to samo, co na stronie:

W Tangere od B do Ż dziś prezentuję książkę Jana Zapolskiego "Rozejm", jedną z najnowszych w serii. Ukrywający się pod pseudonimem poeta, tłumacz, autor reportaży sięga do doświadczeń najbardziej podstawowych w procesie kształtowania się ludzkiej tożsamości, do momentu, gdy jako dzieci mierzymy się z otchłanią, uświadomiwszy sobie, że istnieje śmierć, która grozi naszym bliskim i nam samym, że jesteśmy dotknięci nietrwałością. W poemacie Rozejm spotykamy się z intymną próbą przełamania traumy: autor podaje rękę Chłopcu, który żyje w nim i domaga się akceptacji. Rozejm to tekst, o którym wiele osób może powiedzieć, przeczytawszy go: "To o mnie!". Jest bowiem bardzo osobisty, a jednocześnie uniwersalny w najbardziej podstawowym znaczeniu tego słowa.
Autorem ilustracji jest Stanisław Kroszczyński.

I jeszcze fragment ze środka książki:

Chłopiec czasami opuszczał

zajęcia

bo nie mógł rozstać się z kurkami do gazu

były na sztorc a on klękał przed nimi

by z ich wysokości sprawdzić

czy są równo

czasami któryś wydawał się w prawo

więc lekko przekręcał we właściwą stronę

kiedy wychodził z domu

jak muchy robacznice obsiadały go

pytania czy poprawiając

jednak nie pogorszył

czy gaz nie syczy czy nic nie

wybuchnie

przecież piętro wyżej mieszka matka z dzieckiem

nie

nie mógł wyjść z domu kiedy nie dowierzał

własnym oczom

czy kurki są w pionie i czy od tych oczu

nie przekręciły się w bok