moja noc muzeów

Nie wybrałam się nigdzie tam, gdzie ciągnęły się kolejki. A widziałam je, kilkusetmetrowe, wracając autobusem Alejami Ujazdowskimi, pod Belwederem i Ministerstwem - chyba nawet Sprawiedliwości.
Pojechałam na dziewiętnastą do Galerii Schody na Nowym Świecie, gdzie właśnie wisi wystawa malarstwa Bogny Gniazdowskiej "Omnikotencja". Poszłabym zapewne na środowy wernisaż tamże, ale byłam w Bytomiu, więc wybrałam właśnie noc muzeów, bo oglądanie wystawy w towarzystwie autorki obrazów zawsze jest fajniejsze niż bez.
Trochę zdjęć zrobiłam.

Królowa śniegu z deszczem

Na ósmą zaś podążyłam do galerii Apteka Sztuki, bo tam właśnie odbywał się wernisaż Izabeli Chamczyk, oraz performens. Był akurat tego dnia - ale w innym terminie też bym poszła.
Malarstwo Izabeli Chamczyk porusza mnie bardzo.

Sam performens - poruszający, choć miałam pewien niedosyt. To znaczy, że mógłby...  poruszyć bardziej?
Tancerka klasyczna, baletnica, wykonywała taniec w przestrzeni galerii, po skosie, za każdym razem sięgając do wiaderka z rybami - martwymi, wypatroszonymi - tańczyła z ryba w dłoni, za każdym razem rzucając kolejną pod nogi publiczności. I jeszcze raz, i jeszcze, do zmęczenia, ciągle z nową siłą i energią. Metafora kobiecego losu? Upór, by wkładać maksimum siły w powtarzalne kreowanie piękna codziennego dnia? Wyzwanie rzucane systemowi?
Gdzieś tam poczułam, że tancerka ogranicza się, rzucając ryby ludziom pod nogi. Ze może trzeba by zaryzykować pobrudzenie estetycznych obserwatorów, wodą z rozprutej ryby, treścią i materią z rozprutego dnia? Wszak Izabela Chamczyk często staje na granicy ryzyka, i wciąga w to publiczność - jak sama deklaruje. A może własnie tak miało być? "Nie pobrudzę was, bo może będziecie chcieli ustawić się w kolejce do Belwederu, i jak wtedy z ta rybą....?".

Potem poszłam do Domu Spotkań z Historią, ale to, co chciałam zobaczyć, miało być dopiero przed północą. Moja studentka, Krysia Dębicka, miała wystąpić w pokazie swinga..
Żałowałam, ze nie zobaczę, dlatego postanowiłam pocieszyć się ciastkami z cukierni ;) Zjadłam tartaletkę cytrynową i ciastko z musem rabarbarowym. (A teraz na dietę!)
Zupełnie za to przypadkiem trafiłam na wystawę Najmniejszego Muzeum - dzieł plastyka Anatola Karonia, który prezentował rzeźby z jednej zapałki, będące nawiązaniami do znanych obrazów, rzeźb i instalacji, a nawet książek.
Niektóre spodobały mi się.

A tu moje osobiste zachwycenie - graffiti w przejściu podziemnym. tak mi się spodobało, że samowolnie postanowiłam uznać je Obiekt Obejrzany w czasie Nocy Muzeów.
O taki:

A jak wracałam, to tak o było:

Jejku, jaki długaśny wpis mi się zrobił!