Nadałam Tobie takie imię...*

Jestem Anną. Nic w tym dziwnego, tak nazywa się spory procent ludzi, głównie** zresztą kobiety. Jedną z nich jest moja mama.

Moja mama jest Anną. W tym znaleźć można już coś dziwnego, bo nie zawsze tak było. Rodzice wybrali jej bowiem piękne imię Wanda. A jednak, gdy po czterech latach do wsi w Łotewskiej Republice Rad zawitał ksiądz, by hurtem chrzcić dzieci, uznał to imię za pogańskie i kazał mamę nazwać Anną. W Polsce, do której przyjechała jako nastolatka, znajomi i nauczyciele tak się do niej zwracali i zwracają.
To ciekawe, jak działa ludzki mózg. Moja mama jest dla mnie Anną. I dla swojego męża*** i dla wielu innych ludzi. To dla mnie oczywiste. A jednak kiedy rozmawia z siostrą, równie oczywiste staje się, że jest Wandą. Mój mózg to wie. Ale gdyby mój tato tak ją nazwał....   Nie, to niemożliwe.

Moja pierwsza córka jest Anną. W tym też można znaleźć coś dziwnego, bo przecież trzecia Anna z kolei... Ale ja nigdy nawet nie wyobrażałam sobie, że może być inaczej.
Różnimy się zaś nieco drugim imieniem, ale - tylko nieco.

Wszystkim Annom życzę spełniania marzeń!

* Tytuł to cytat z piosenki. Ktoś wie z jakiej?
** Głównie kobiety. Albowiem należy do imion, które czasem nadaje się mężczyznom - jako drugie.
*** Mąż mamy, czyli mój tata, nosi bardzo rzadkie niemieckie imię. Dlatego bywa nazywany Jankiem. Od swoich teściów dostawał nawet kartki życzeniami na Jana. Jak widać sądzili, że każdy musi mieć imieniny. I już.