Powrót

Zepsułam walizkę. Najpierw w domu nadepnęłam ją w miejscu chyba ważnym, bo usłyszałam lekki chrzęst. Że był on złowieszczy, zorientowałam się, kiedy teleskopowe "coś" wysuwające się z prowadnic okazało się złamane. Musiałam ją zabrać mimo to, bo nie zdążyłam naprawić ani kupić nowej. Dziś jednak, w czasie powrotu z Bytomia, złamała się druga strona i zostałam z rączką w ręce. To znaczy nie mogłam już ciągnąć, musiałam nieść, a była ciężka.
Żeby się pocieszyć, weszłam do sklepu z piżamkami i bielizną.
Ogólnie wszędzie czułam się jak słoń w sklepie z porcelaną, niezgrabnie taszcząc ciężką walizkę, a w drugiej ręce trzymając fragmenty połamanej rączki z przyległymi prętami i siejąc zniszczenie za każdym półobrotem. Dodatkowo strącałam całe zestawy gatek na ślicznych wieszaczkach, gdzie tylko przystanęłam.
Jakoś dotarłam do pociągu, a tam zepsuł się wagon. Naprawdę na niego nie nadepnęłam i o nic nie zahaczyłam żadną z wystających części ciała czy ekwipunku...! Ale cóż - światło i ogrzewanie nie działało, czytać się nie dało, a dłonie wkrótce miałam lodowate.
W domu zamówiłam ciepłe jedzenie z dowozem. Lu obszczekała dostawcę, z czego skorzystała wredna sąsiadka i przyszła się kłócić, że pies szczeka. Nie chciała przyjąć prostych, życiowych wyjaśnień, więc zamknęłam drzwi. Moje drzwi.Usiłowałam nie słuchać, jak wali w nie pięściami z przerwami na gwałtowne szarpanie klamki i pełne oburzenia okrzyki pod moim adresem.
Po czterech dniach pracy i zimnej podróży zmęczenie chyba mnie znieczuliło.
Przymierzyłam zakupy. Pasują, ale... i tak muszę schudnąć.