Od patrzenia

Tym razem zagadał do mnie słupek podtrzymujący wiatę przystankową w Bytomiu.
Przystanek to etap drogi.
Najpierw, spakowana, schodzę cztery piętra, potem idę przez dziedziniec i bramę, obserwowaną przez kilka małych kamer. Obraz widzi Pan Portier. Pani Aneczko - mówi, i ujmuje moją dłoń w swoje obie. - Dobrej podróży i do zobaczenia.
Jeszcze ulica Piekarska, galeria handlowa, i prosto. Ostatnio niosę tylko torbę podręczną i szmaciany worek zarzucony na ramię i czuję się wędrowcem.
Prosta ulica Dworcowa, deptak właściwie. Odnowione kamienice, sklepy, bary. W połowie małe skrzyżowanie z linią tramwajową - w sklepie na rogu już dwa razy kupiłam buty. Dość impulsywnie, po drodze właśnie, dwie minuty wcześniej nie wiedząc jeszcze, że tam wejdę.
Ulica, zobligowana nazwą, wychodzi na dworzec, budynek z zegarem, który nie chodzi, lecz skacze, jakby zapomniał, zapatrzył się, zamyślił, a potem nadrabiał nerwowo te zgubione cztery lub pięć minut.
Pod wiatą na ogół grupka ludzi. Czy ten do Tarnowskich Gór? - pyta nietrzeźwy człowiek. - Pani kochana jesteś - dodaje potem - że jedna się odezwałaś.
Pomalowany na niebiesko słupek pokazuje pęknięcia. I jeszcze coś. To łza, której nie widać. Tylko gdy nastawiam ostrość. Odsuwam telefon - nie ma. Przysuwam - jest.
To pewnie ślad od patrzenia.