Nowe

Taki mam teraz widok z okna:

Las Kabacki rozciąga się po horyzont, a jak jest wiatr, to w dodatku faluje i szumi jak morze. Do lasu mam około 150 metrów. Nie mieszkam na Kabatach, ale akurat w tym miejscu las wchodzi w Imielin.

Oczywiście chodzę do lasu, a czasem nawet przez las. Balkon (szóste piętro) mam taki sobie, bo jest murowany i jest się trochę jak w dziupli, dość długi, ale wąski i zwężający się. Gołębie jednak uznały, że jest super. Są bezczelne i przemocowe. Mam zawsze przygotowane szmaty, którymi na nie macham, oraz zestaw brzydkich słów. Mimo to dwa razy już zniosły jaja. Teraz jest ich trochę mniej. człowiek, który mieszkał przede mną, chyba nie wychodził na balkon wcale, bo wszystko było w gołębich kupach. Sprzątałam w maseczce i rękawicach.  

Dzisiaj szłam sobie przez las:

Było fajnie i cieniście, co w upały jest super.

Mieszkanie jest spore, 53 metry, dwa pokoje i da się mieszkać. Zielistka uznała nawet, że zakwitnie.

Kwiatów oczywiście mam sporo.

A to oczywiście tylko cząstka. 

Nie mogę powiedzieć, że już się rozpakowałam. Kilka pudeł jeszcze stoi, bo książki się nie mieszczą. W zasadzie przy tej skali wydawniczej powinnam mieć magazyn. Nie powiesiłam też obrazów, ale to akurat nie jest dziwne - w poprzednim mieszkaniu nie zrobiłam tego przez cztery lata.

A poza tym normalna praca, głównie praca, wydawanie książek. choć czasem są jakieś wyłomy w codzienności, np. od 2 do 5 lipca byłam w Krakowie na Festiwalu Miłosza, bo trójka moich autorów oraz ja sama mieliśmy spotkania wokół wydanych ostatnio książek.

A w zeszłym tygodniu przy pałacu wilanowskim odbywał się cykl spektakli w ramach festiwalu Szekspir w parku i moja Ania grała w Śnie nocy letniej, była elfem. Przychodzą na to tłumy siedzi się na trawce, a przedstawienie w konwencji prawdziwie szekspirowskiej, bo w plenerze:

Widać na zdjęciach, jak stopniowo zapada noc.

To do następnego napisania - może uda się się szybciej niż za pół roku:) 

Zmiana

Kochani moi. Obiecuję sobie i próbuję, a potem mijają miesiące. Jakąś cząstką mnie jednak czuję, że jest to nadal moje miejsce. Tyle zapisanych stron, tyle złapanych chwil. Nie wiem, czy można to tak zostawić. Może można. Ale teraz jest znowu rocznica, aż dwunasta. Dwanaście lat temu w moje 45 urodziny postawiłam pierwsze nieśmiałe kroczki. Prawda jest taka, że nie umiałabym już tak pisać. Nie identyfikuję się już z takim sposobem opisywania mojego życia. Niektórych notek nawet nie chciałabym czytać. Może dlatego, że tak łatwo zawsze przychodzi mi znielubić siebie, odkreślać jakieś fragmenty mojego życie, tak, żeby ich nawet nie pamiętać. Już się chyba do tej dynamiki przyzwyczaiłam.

Teraz przede mną kolejna zmiana, taka której nie chciałam.

Mieszkam w wynajmowanym mieszkaniu od połowy grudnia 2019 roku. Jest mi tu dobrze, oswoiłam to miejsce. Dwa i pół roku temu podpisałam umowę przedwstępną, w myśl której po upływie 2023 roku miałam kupić to mieszkanie. Ostatnie dwa miesiące upływały mi na staraniach o kredyt, gromadzeniu środków własnych itd. To był niezwykle trudny czas, bo wcale nie miałam pewności, że się uda. Stres był ogromny. Jednak staraniem moim, moich rodziców i pomocy córek - udało się. To znaczy - miało się udać. Przyznano mi kredyt, umówiony był notariusz. I wtedy właściciel mieszkania wycofał się. Miał swoje powody i ja mu wierzę. Ale dla mnie to jest na nowo rozpad jakoś tam zbudowanej rzeczywistości. Nigdy nie była superstabilna, ale teraz muszę odwyknąć od ścian, drzwi, okien, rozkładu przestrzeni, widoku za oknem, drogi od metra, od wszystkiego. Nie jestem pewna, czy niosę ze sobą dostatecznie dużo treści, żeby dobrze podtrzymać w świecie jakąś "mojość", mimo zmian miejsca.

No, ale trudno. teraz muszę spokojnie się rozejrzeć, poczekać. Takiego mieszkania za tę cenę już nie kupię. Kredyt przepadł, bo był tylko do tego mieszkania. Tu mogę być do końca kwietnia, na mniej więcej rok szukam jakiejś okazji do wynajęcia. Wiem, że się zdarzają. Gdybyście słyszeli o kimś, kto chce odpowiedzialnej osobie niedrogo wynająć mieszkanie, dajcie znać. Za rok może wiele się zmienić. Wtedy chciałabym spróbować jeszcze raz: znaleźć coś do kupienia, pewnie mniejszego, może na obrzeżach miasta.

Ciągle jeszcze nie całkiem się z tym wszystkim ułożyłam.

Ogólnie jakoś działam, piszę, pracuję, prowadzę wydawnictwo. Pod koniec roku wyszła moja nowa książka poetycka Przeczuwam słodycz. Lubię ją. na ten rok dostałam stypendium Ministerialne na napisanie powieści. Mam już jeden rozdział, a przede mną praca nad nią. Lubię mieć dużo pracy.

Trzymajcie się.

Agniecha napisałam mi, żebym dała link do strony mojego wydawnictwa: www.convivo.com.pl

Książki pogrupowanw w serie są w menu w zakładce książki.

Długo

Długo nie pisałam. Często, gdy zdarzało się coś, o czym chciałabym napisać, nie miałam czasu ani siły. A potem wydarzenia oddalały się, a jeszcze potem czułam, że jest tego za dużo, żeby wszystko zebrać i opowiedzieć.

To może tak - rzeczy dzieją się normalnie. W wydawnictwie wydaję kolejne książki, ale jakoś mam wrażenie, że o tym niewiele osób chce czytać. Zresztą zawsze tak było, nawet jak pisałam często.

Mieszkam trzy i pół roku w tym samym miejscu i jest ok. W okolicy jest dużo zieleni i nawet "użytek ekologiczny" Jeziorko Imielińskie.

Lubię sobie czasem iść trochę dłuższą drogą i wygląda to tak, jakbym mieszkała w całkiem dzikiej dziczy. 

Na balkonie też mam trochę dzikości.

Chociaż róże w tym roku marniutkie. za to mam drzewo i łączki kwietne w donicach. I oczywiście stolik i krzesełka, choć jakoś nie umiem przebywać długo na balkonie. Podlać, poprzesadzać, poskubać. Chyba, że odwiedzi mnie ktoś, kto lubi. 

Pod koniec lipca byłam u rodziców, drugi już raz w tym roku. 

Oczywiście tylko trzy dni, jak zwykle nie umiem na dłużej, zresztą przy prowadzeniu formy samodzielnie nie da się inaczej, 

A wczoraj za to byłam w teatrze na premierze spektaklu, w którym gra Ania - tu takie zdjęcie z bankietu:) 

To do zobaczenia. 

Rytm

Się pozmieniało. Nie wiem, czy tak zostanie, nie podejrzewam, ale w którą stronę się przekolebie i jak? Kładę się po czwartej rano, zasypiam między piątą a szóstą i z pewnym trudem, próbując stłumić roztańczone myśli, jakieś drobne lęki i większe niepokoje: co będzie? Jakieś wizje z nocnego lustra, w którym jestem starą kobietą, gdy pozwalam twarzy wykrzywić się, i młodą dziewczyną, gdy się uśmiecham i gdy wkładam ten uśmiech w oczy; coś takiego się w nich robi, jakiś skurcz mięśni za gałkami, że energia wydostaje się później razem z patrzeniem. Pozwalam sobie na wywołanie duchów: stara - młoda, stara - młoda, jakby to się odbywało na grani: po jednej i drugiej stronie jakieś strome łąki. Powrót do łóżka, żeby zasnąć, opowiadam sobie jakąś mocną narrację, nie zawsze optymistyczną, ale takie właśnie wprowadzają mnie w sen. Rano, czyli gdy się na dobre budzę, jest koło 11 albo później i to jest w zasadzie mój czas nocny, gdy mogłabym jeszcze mocno spać, ale wstaję, bo coś trzeba załatwiać, gdzieś dzwonić, coś wysłać, w czasie pracy urzędów i instytucji. Czuję trochę bólu z tego powodu, że znowu i że znowu z trudem. Siadam do pracy, ale do tej łatwej, jakiejś korekty, chodzę chwiejna, ciągle jakby nie w dobrej fazie. Około 19-20 coś się przestawia i przychodzą siły. Przychodzi apetyt. Rozkręca się metabolizm, praca, trochę różnych nadziei. Włączam nawet muzykę. Po 22 jest dobrze, a północy wyśmienicie. Jestem spokojna i silna. Między porcjami najtrudniejszych prac załatwiam logitykę, korespondencję, pakuję wysyłki. Myślę, że będzie dobrze, naprawdę znowu tak myślę, chcę, żeby tak samo było od rana, i wtedy się kładę, po czwartej.  

56 i 11...

 ... lat. 

Zakręcenie

Zrobiłam sobie spaghetti bolonese, nałożyłam do miseczki, jem i myślę: coś jest, kurczę, bardzo nie tak. I rzeczywiście, makaron nadal spoczywa sobie w kuchni, w garczku, choć należy przyznać, że odcedzon.

Takie przypadki.

Nie mówię już o drobniejszych :)

Trochę tak jest, że mam w mojej firmie, czyli nie tylko w działalności wydawniczej, ale i dla innych instytucji, tysiące drobnych logistyczno-administracyjnych czynności. Oraz nieco ważniejszych. Zapisuję, ale jest za dużo. Wysyłam do siebie maile i zostawiam jako nieprzeczytane, żeby pamiętać. W tym momencie mam takich 124.

Czasem pomaga mi jakaś spokojna, nieco mechaniczna praca, np. korekta po złamaniu, w książce, w której wcześniej już zrobiłam redakcję, albo zestawianie indeksu. Wtedy mogę wprowadzić STRUKTURĘ i PODZIAŁY. Czyli np. ileś stron i przerwa na trzy sprawy, potem o jedną stronę mniej i przerwa na sprawę, potem dalej... aż dojdę do jednej strony. I załatwienie sprawy. Potem od nowa, w odwrotnym kierunku, czyli liczba stron w korekcie wzrasta o jedną. Błoga struktura. Wygląda to na szaleństwo, ale nie jest złe. Jest dobre.

No dobrze.

Wesołe przedstawienia

We wtorek byłam w teatrze, ale zanim opowiem, zrobię mały nawrót, żeby zacząć od poprzedniego wesołego przedstawienia. Druga połowa roku przebiegała bowiem dla mojej starszej córki pod znakiem zrobionego z rozmachem spektaklu dla dzieci, takich calkiem niedużych, bo najlepiej między 2 a 6 rokiem życia. Jest taka bajka Psi patrol, nic o tym nie wiedziałam, ale okazało się, że większość ludzkości jednak wie.

To przedtawienie na licencji, przeznaczone do wielkich sal estradowych i przez kilka miesięcy jeździło po wiekszych miastach: Gdańsk, Katowice, Szczecin, Kraków, Gliwice, Łódź jeszcze parę. W Warszawie grali na Torwarze i tam właśnie poszłam zobaczyć moje dziecko w podwójnej roli: farmerki Yumi i psa Everest. Psy to ogomne ciężkie kostiumy, animowane od środka, aktorkę widać od pasa w górę. Oczywiście przy okazji musieli gadać i spiewać. Wybrałam się z koleżanką i jej siostrzenicą.

Na zdjęciu, zrobionym z daleka, widac Everest, trzeba raczej uwierzyć na słowo, że trochę widać za nim Anię.

Przedstawienie to godzina przedłużonej bajeczki, z mnóstwem śpiewania, świateł, efektów specjalnych i serpentyn. Dzieci szalały, a ja też dałam radę!

A we wtorek za to dziecko grało w Łodzi. To komedia Teatru Komedia, ale Ania gra tylko spektakle wyjazdowe, a skoro Łodź jest najbliżej, to zdecydowałam się pojechać. Zabrałam na przedstawienie mojego łódzkiego wydawcę z Domu Literatury, żeby mi było raźniej.

Szczerze mówiąc, nie zdawałam sobie sprawy, że takie komedie jeszcze istnieją; miałam wrażenie, jakbym oglądała farsę sprzed 50 lat - to właściwie zbiór gagów, czasami rzeczywiście śmiesznych. Oczywiście Ania grała wyśmienicie. Naprawdę lubię ją oglądać na scenie.

Zdjęcie skopiowałam z internetu. Moje dziecko z prawej:)

Ania wyszła do nas po przedstawieniu i żartowałyśmy, że musiałam pojechać do Łodzi, by się z nią spotkać:) Choć akurat w ostatnich miesiącach dwa razy miałam u siebie przez kilka dni Ani psa, Nolę, więc widziałyśmy się, gdy ją  przywoziła i po nią wracała:)