czwartek, 31 maja 2012

Jak



Piję nalewkę - do ekranu.
I słucham głośnej muzyki.

Cholera!!!!!!!!!







Jeszcze tylko cztery słowa:
1. Bo
2. Reszta
3. Byłaby.
4, Niecenzuralna.

środa, 30 maja 2012

Wiecie, czego nigdy nie opublikuję w blogu? Zdjęć motyli.
Mam bowiem przyjaciółkę, która panicznie się ich boi. Im motyl piękniejszy - tym bardziej.
Gdyby więc pewnego razu otworzyła mojego bloga i ujrzała wielkie zdjęcie motyla, następne chwile mogłyby mieć dramatyczny przebieg.
Na pewno jednak będę je fotografować. I jeśli przymus publikowania będzie zbyt silny, zrobię zakładkę pod tytułem "Agato, tu nie wchodź":)

Ja zaś boję się pszczół.

Kiedy miałam około 14 lat mama wysłała mnie do ogrodu - po jakieś warzywa do zupy. Ogród był (i nadal jest) oddalony jakieś 300 metrów od domu, a ścieżka doń prowadziła obok, a jakże, pasieki. Tego dnia miałam pecha, albowiem właściciel właśnie wybierał pszczołom miód.
To zaś wyraźnie im się nie podobało, a swój zły nastrój postanowiły wyładować na kimś, kto akurat był pod ręką.
Większość brzęczącego towarzystwa znalazła się w moich długich włosach, z czego pewna liczba dostatecznie blisko skóry... A kto raz słyszał zmasowane brzęczenie pszczelich wojowniczek tuż koło własnych uszu, długo tego nie zapomni.
Szczerze mówiąc, nie wiem dokładnie, ile z nich mnie użądliło. Wiem, ze najbliższych kilkanaście minut spędziłam obok kiosku Ruchu, gdzie uczynna Pani Kioskarka wyczesywała ze mnie kolejne rozzłoszczone istoty. I te, które już pozbyły się żądła
Jedną z nich odkryłam pod mankietem bluzki - ta też nie omieszkała się odgryźć.

Czy to nie dostateczny powód małej traumy?

Długo musiałam być wożona do ogrodu samochodem, aby nie chodzić feralną dróżką. Te pszczoły, które już tam były, zajęte pracą, nie przerażały mnie aż tak bardzo, choć trochę jednak tak - i miałam wrażenie, że one to wiedzą i na wszelki wypadek patrzą na mnie podejrzliwie.

Negocjacje pokojowe trwały całe lata.

Az w końcu zdałam sobie sprawę, że stoję z aparatem fotograficznym na wprost pszczoły.
I czuję tylko zachwyt.


wtorek, 29 maja 2012

Mało słów



Chciałabym puszczać latawce zrobione ze śmiechu.
I sprowadzać tęczę.

Naiwność i nadzieja
prowadzą mnie.

poniedziałek, 28 maja 2012

Ciekawość

Pierwsze zdjęcie zrobiłam mu z zaskoczenia:


Na dźwięk migawki zareagował błyskawiczną ucieczką.
Ale postanowiłam poczekać.
I...
Po chwili wyjrzał nieśmiało.


Bardzo, bardzo powoli przybliżałam aparat.
Aż...
Pająk ruszył w kierunku obiektywu.


Trwałam w bezruchu, a on podchodził coraz bliżej.
A potem
oddalił się ku swoim sprawom.


Rozmowa na szczycie


niedziela, 27 maja 2012

Dwadzieścia lat temu

Dwadzieścia lat i około dziewięciu miesięcy temu zdecydowaliśmy, że chcemy spotkać Młodszą właśnie teraz.
Gdy wstałam rano wyglądałam inaczej.
Kilkugodzinnej ciąży nie mogło być widać, ale coś nowego było w moich oczach.
Był też spokój i bezgraniczna miłość.
Od razu.

Dwadzieścia lat temu pojechałam do szpitala.
Leżąc na łóżku, czytałam książkę.
- Jak często ma pani skurcze? - spytał lekarz.
- Co dwie minuty.
- I tak spokojnie pani czyta?

A po chwili:
- Niech pani odłoży na chwilę książkę i zacznie przeć.
- Nie ma sprawy.

Doświadczyłam wówczas mocy - a nie bólu.

Razem z moją córką do sali weszło słońce.
Lekarka pediatra zaczęła mi gratulować, lekarz się uśmiechał.

Młodsza - czyli Światło.


sobota, 26 maja 2012

Ursynowskie wieści

Wasza ursynowska korespondentka pragnie donieść, że:

1. Na naszym osiedlu, całkiem blisko mojego domu, odkryto skład granatów. I to nie z drugiej wojny. Ktoś chciał mieć - na wszelki wypadek? Oczywiście ewakuacja ludności, panowie w pięknych przebraniach i inne atrakcje. Gdyby to wybuchło, zmiotłoby nie tylko róż gąszcze.

2. Na drzwiach mojego bloku wisi kartka z zaleceniem, by nie karmić ptaków, ponieważ pojawiła się "plaga szczurów".
Waszej korespondentce nie odpowiada ta retoryka i zastanawia się ona, dlaczego z rzadka tylko mówi się o pladze Homo sapiens. A gatunek ten jest bardzo niebezpieczny - patrz punkt 1.

3. Korespondentka wasza dokonała też odkrycia. W subosiedlowej strefie pustynnej odkryła nowy gatunek. Zdaje sobie przy tym sprawę, że jest on nowy tylko dla niej - a nie dla pięknej nauki, jaką jest entomologia ze znajomym z osiedla Profesorem Entomologiem na czele.

Niemniej prezentuje Wam zdjęcie Pięknej Istoty.


piątek, 25 maja 2012

czwartek, 24 maja 2012

W Olsztynie

Wie Pani, że połączenie kolejowe z Warszawą Olsztyn uzyskał w 1882 roku? - powiedział mi taksówkarz wiozący mnie wczoraj na olsztyński dworzec.
Nie wydało mi się dziwne, że o tym wie.
Spotykam wiele osób zainteresowanych historią regionu.

A regionalizm ma wiele twarzy.

Stowarzyszenie Wspólnota Kulturowa Borussia, w którego jubileuszu uczestniczyłam, prezentuje regionalizm otwarty. Nazwałabym go nawet "regionalizmem kontaktu". Zakłada, że ziemia ma swoją wielonarodową historię i właśnie dziedzictwo tej historii tworzy jej kulturowe bogactwo. A chodzi też o przyszłość. O bycie razem. W czasach, w których nie da się już być osobno.
Stowarzyszenie wydaje pismo "Borussia", rewelacyjne.

Na spotkanie przyszli też "prawdziwi patrioci".
Żeby sobie pogwizdać.



środa, 23 maja 2012

Wróciłam

Rozumiem.
Owady rzeczywiście tęskniły.
W domu zastałam nawet małą delegację powitalną.

Na spacerze spostrzegłam młodego człowieka.
Który szczy w róż gąszcz.
A czyniąc to, o instrumentacji głoskowej nic nie wie.

wtorek, 22 maja 2012

Wyjazd

Wyjeżdżam.
Na krótko.
Chrabąszcze patrzą smutno.
(rym i rytm przypadkowy, ale dobra, niech zostanie)



Dużo emocji, nieco lęku, trochę nadziei.
A okazja przemiła.
Do zobaczenia.

poniedziałek, 21 maja 2012

Przekwalifikuję się - powiedziałam do Młodszej. - Zostanę pasterzem. A raczej pasterką.
A co będziesz pasła? Muchy? - zapytała córka ze zdrowym sceptycyzmem.

No tak. Byłabym przecież znakomita.
Lubicie mnie Muchy, prawda? - pytałabym codziennie.
Powiedzcie, że nie jestem beznadziejną, żałosną, pasterką Much.
Pogłaszczcie mnie po główce.
Otrzyjcie moje łezki.

Muchy zacierają już łapki z radości.



A może zostanę - gdy dorosnę, oczywiście - nadwornym fotografem pająków?
Ten na przykład był łaskawy i zachęcająco pozował.
Zaprezentował uroczy profil, eleganckie plecki i rozkoszny brzuszek.
Prawda, że słodki?




Nadzieja, że kiedyś dorosnę, może być jednak bezpodstawna.

niedziela, 20 maja 2012

Coś kląska w róż gąszczu

Bajka o Śpiącej Królewnie ma w sobie ziarno prawdy. Pamiętacie, że pałac, w którym bohaterka spać miała sto lat, zarośnięty był gęstwiną różanych krzewów? Czasem, jako dziecko, nie poruszając się jeszcze biegle w rozłogach metafor, zastanawiałam się, czy naprawdę nikt nie był odpowiednio zdeterminowany, by zmierzyć się skutecznie z jakimiś krzakami.
Trudność ta otóż jawi mi się teraz jako zgoła niemetaforyczna. Oczywiście, odpowiednio wyposażona Wielka Maszyna Do Cięcia Róż Gąszczy, albo średniej wielkości ładunek wybuchowy dałyby radę, ale człowiek, nawet w zbroi - nie sądzę.

Najczęściej przychodzę bez zbroi.

I wiem, że aby dostać się w róż gąszcz, trzeba być odpowiednio małym.
Ona właśnie włazi.


Już wlazła. Przyszła w przebraniu i udaje groźną.


Kolejna zaś zadowolona jest, bo cała unurzana w tym, po co przyszła.


Kląska zaś Ktoś, kto w gąszczu założył gniazdo. Robiąc codzienną rundkę dookoła gąszczu, nie mogę go jednak zobaczyć. Gąszcz jest bowiem gęsty, a w środku również ciemny. To matecznik gąszczu, gdzie gałęzie młode mieszają się ze starymi, o ogromnych kolcach, oraz uschniętymi, z resztkami zeszłorocznych liści i owoców, różnokolorowych, w różnej fazie wysychania, pleśnienia, gnicia, rozsypywania, tracenia -  a także bycia mieszkaniem czy nawet posiłkiem. Wydaje mi się, że słychać tu ten szmer wiecznego ruchu, ale być może to tylko łopot małych skrzydełek.

Wzmożone podróże w róż gąszcz to chyba mój sposób na spokój.
Na wyciszenie.
Choć dziwnie muszę wyglądać, krążąc ze spojrzeniem na wpół dzikim, wzrokiem dziwnie skupionym.
Zatrzymując się nagle, pochylając z zachwytem nad czymś prawie niewidzialnym.
Oczywiście, wówczas szepczę.
Do niego na przykład:



sobota, 19 maja 2012

Czy trzmiele zawsze są nerwowe?

Schronienie zasugerowała w komentarzu, że trzmiele zawsze są nerwowe, i w związku z tym przypomniała mi się pewna historia.

Pewnego razu moi rodzice umówili się z przyjaciółmi na grilla w ogrodzie. Ogród jest spory kawałek od domu, a mamie zachciało się siku. Schowała się więc za krzaczek, wróciła, potem wszyscy spędzili miło jeszcze około dwóch godzin, racząc się żeberkami w miodzie. Gdy zaczęli zbierać się do domu, mama poczuła, że coś ją delikatnie drapie w udo. Nieco spanikowana, sprawdziła, co to, a tam, w fałdce, która uczyniła się w spodniach, siedział sobie dorodny trzmiel. Nie wiem, jak inne, ale ten zdecydowanie W OGÓLE nie był nerwowy. A użądlić potrafią, choć Wikipedia podaje, że czynią to nader niechętnie - choć boleśnie.

Ale piękne są.

A ja układam plany.
I pracuję.
Nalewką czereśniową tonując emocje.
Których ostatnio dużo.
Dopóki litery nie zaczną mi się plątać.

Bliskie spotkania

Takie spotkania koją umysł.
Dają spokój.
Choć trzmiele były dziś jakieś nerwowe.















czwartek, 17 maja 2012

Nieważkość

Dziś nadal trudno mi pisać.
Nieważki czwartek, czwartek przed jutrem, nie chce się o nic zaczepić.
Wyszłam w podróż, czwartkową nieważką, by skrócić dystans do ważkości.
Między muchy, robale, żuki - a one przyszły tłumnie.
Niektóre bardzo blisko.