wtorek, 30 kwietnia 2013

Bąbelek

Lubię ten rytuał.

Czego byś chciała - pyta mnie na wejściu automat. - Możesz coś opłacić. Albo nadać. Nadać bieg.
Dziękuję, nadam - uśmiecham się i wywieram nacisk.
On - czuje się poruszony, bo burczy. Ale potem wydaje. I nadaje mi imię w swoim języku.
Nazywam się 290.

Lubię koperty z folii bąbelkowej
i lubię, jak dobrze pasują..
Lubię odkleić paseczek papieru, pod którym jest warstwa kleju - i zakleić.
Zawsze wcześniej sprawdzam, czy nie ma w środku czegoś niepożądanego.
Nigdy nic nie ma.
Co mogłoby być w świeżo kupionej kopercie?

Lubię pisać nazwisko i adres. Lubię wyczuć potrzebną siłę, aby litery były mocne i wyraźne, ale by długopis nie przebił papieru - nad bąbelkiem.
Lubię miękkość bąbelków pod długopisem.

Do naklejania znaczków nie mam osobistego stosunku.

Ja, 290, nadaję za okienkiem numer 9. Lekko głaszczę kopertę, szukam palcem, przyciskam i - pyk - strzela jeden bąbelek.
Na szczęście.


Coś

Obejrzyjcie sobie coś niezwykłego,
jeśli macie ochotę.

poniedziałek, 29 kwietnia 2013

Segregatory

Od wydawnictwa do wydawnictwa
od uśmiechu do rozmowy
od spojrzenia do gestu
dzień

kupiłam cztery segregatory
dawno miałam to zrobić
ale dziś było mi po drodze
celebrowałam
tak, tak na fakturę poproszę

jeszcze muszą poleżeć w kącie między wiklinowym koszem a szaloną szafą komandor pomiędzy być a stać się
purpurowy, szmaragdowy, pomarańczowy i czarny

niedziela, 28 kwietnia 2013

Bliskie spotkanie

Wpis Anki Wrocławianki zainspirował mnie i sobie przypomniałam.
Dawno temu, w pierwszym roku małżeństwa, mieszkaliśmy z akademiku na placu Narutowicza. Wielki budynek, zwany pieszczotliwie Alkatraz, zbudowany na planie kwadratu, posiadał w środku podwórko-studnię, na którą wychodziło okno naszego pokoju na piątym piętrze. To ważny szczegół, albowiem właśnie na tym piętrze dookoła studni przebiegał ni to gzyms, ni to parapet.

Pewnej nocy, około czwartej coś nas obudziło. To coś stukało nierytmicznie w zasłonkę okienną, która wybrzuszała się wówczas ku wnętrzu pomieszczenia. Pokonując niepokój, uchyliliśmy lekko zasłonę, a tam - ktoś był.

W doniczce na parapecie, trzymając się jedną łapką materiału, stał sobie na dwóch nogach dorodny szczur. W łaty.

Stwierdziwszy, że w pokoju sąsiednim okno jest również otwarte, udaliśmy się na korytarz i zapukaliśmy.
Otworzył nam zaspany człowiek, który na pytanie "czy masz szczura", bez zdziwienia wskazał ręką, dodając: "tu obok, u Hipisa".

Od tej pory podobne odwiedziny nie budziły w nas większych emocji, zaprzyjaźniliśmy się nawet... z Łatkiem.

Ta historia ma jednak mały ciąg dalszy.
W czasie wakacji przez parę dni mieszkał u nas mój kolega i kiedyś również obudził się w nocy.
Obudziwszy się zaś, powziął przekonanie, że... nie jest w łóżku sam.
Pokonując niepokój, uniósł lekko kołdrę.
Po czym ujrzał na swoim brzuchu słodko śpiącego zwiniętego w kłębuszek szczura.

O możliwości odwiedzin był uprzedzony, nie spodziewał się jednak, że kontakt będzie aż tak bliski...

sobota, 27 kwietnia 2013

Jeszcze

Właściwie można powiedzieć, że nic się nie dzieje.
Trwa proces nasycania, tak skondensowany, że niemal go słychać.
Gdy wychodzę z domu, wpadam prosto w niepojęty zapach fiołków i kwiatów moreli.
Dlatego nie mogłam się powstrzymać:











czwartek, 25 kwietnia 2013

Raz do roku w Ursynovii

zawsze w końcu przychodzi taki dzień...
że topola zrzuca kwiaty
wszystkie naraz
wiją się na chodniku jak małe złote węże


pamiętam, rok temu padał deszcz
i wąchałam ten słodko-gorzki zapach -
życia?

środa, 24 kwietnia 2013

Wspomnienie

Jestem w pierwszej klasie.
Idziemy na wycieczkę do lasu zwanego parkiem, ustawiamy się w pary.
Odruchowo przechodzę na drugą stronę, by być po lewej stronie koleżanki.
- Ania zostań tam, gdzie byłaś.
- Ale ja nie mogę, muszę być po tej stronie.
- Nie musisz, nie musisz. Wróć na miejsce.
- Ale nie mogę...
- Wracaj!
- Nie mogę!
- Czy ty zawsze musisz robić problemy?! Zawsze musisz?!!!

Idę, ciągnąc się lekko z boku i z tyłu.
Nie mogę!
Wszystko w środku mi się skręca.
Świat mi się skręca.

Ustabilizowana
na pozycji tej, która stwarza problemy.
Poszłam.


wtorek, 23 kwietnia 2013

między płatkami

ograniczam się
obudowuję
powietrzem gęstym od słońca
w przybliżeniach
dźwiękach

Tu tirrr ti tiur ti ti tiur ti
mówi szpak
wróbel niesie w dziobie biały puch
widzę go z bliska





















I na Tfu dałam coś
adekwatnie

poniedziałek, 22 kwietnia 2013

I świeci słońce

Jego płatki
mają około milimetra.
Trzeba spojrzeć z bardzo bliska, żeby zorientować się,
że on tam w ogóle jest.
Może ktoś zna jego imię?


A poza tym - pracuję pilnie, karmię, wyprowadzam, sprzątam tu i ówdzie.
I mam w sobie trochę wiosennej ekscytacji i pomysłów.
I pranie zdjęte z balkonu pachnie powietrzem.
I kupiłam niedawno poszewkę na poduszkę niezwykłej urody i  jasiek, co by go do niej włożyć
i nie mogę się napatrzeć, tak cieszy moje oczy.
I chodzę robić zdjęcia i się w tym zapominam, w trawie, krzakach, słońcu i czuje to jak głęboki relaks.
I M. wróciła ze szpitala.

I świeci słońce.

niedziela, 21 kwietnia 2013

Wiosna buch! Kwiatki w...

Dwadzieścia cztery kwiatki dla dwudziestoczterolatki, a co!
Gdy fotografowałam zawilce, zaatakował mnie kolczasty żywopłot.
A wcześniej ugryzła mnie mrówka.
Zdenerwowałam jedną pszczołę.
Pobrudziłam spodnie na kolanach.
Było cudownie.


























21 kwietnia

24 lata temu przyszła na świat.
Ona.  Starsza.