Dni

Wczorajszy wieczór autorski był piękny, choć spóźniłam się. Tak. Wyszłam odpowiednio wcześnie i wsiadłam do taksówki. Potem stałam w korku i widziałam, jak uciekają kwadranse.
Tak mi się zdarzyło ostatnio kilkanaście lat temu, gdy jechaliśmy do notariusza sfinalizować zakup mieszkania. Spóźniliśmy się 45 minut, a potem jeszcze na miejscu zatrzasnęłam się w kiblu - bez telefonu. Ale w końcu udało się przecież.
Tym razem spóźnienie było mniejsze znacznie, ale nerwy spore :)
Za to potem już tylko dobrze!
Lubię takie spotkania.
Lubie też myśleć o kolejnych książkach.

To przynosi nadzieję, zawrót głowy i te motyle...

Dużo piękna się dzieje.

Ale smutek też snuje się we mnie.
Lu ma kłopoty z brzuszkiem - albo to wina antybiotyku, albo środka przeciwbólowego. Odstawiłam i obserwuję. Apetyt słabszy - zjada to, co dostanie, ale nie leci do miski podskakując, a to coś znaczy... Jak jutro nie będzie lepiej, trzeba będzie znów do kliniki.
Teściowa mówi, że świat jest straszny, a ja nie umiem jej w tym pomóc.

Pojutrze jadę. Tym razem do Zabrza na spektakl piątego roku, jestem w komisji dyplomowej. Potem zostaję chyba do czwartku. Ostatnio jakoś trudno mi się zebrać do zajęć, jakbym nie mogła dogrzebać się w sobie do jakiejś spójnej wiedzy, którą mogłabym przekazać. Jakaś dziwna "afazja"?
Nie wiem, liczę, że się rozkręcę.
A na pustyni szkielet prehistorycznej ryby. Choć może to był smok.