Rambutan i inne okoliczności

W sobotę najpierw pomyłka. Mam na godzinę 19, a nie na 18. Ale to nic, wypiłam sok wyciskany z pomarańczy, poczytałam.
Performans bardzo ciekawy. Dużo nagości, przełamywania tożsamości płciowej i kwestionowania konwencji. Trzy godziny - można było wyjść i wrócić, legitymując się pieczęcią na nadgarstku. Usiąść naprzeciwko, ze słuchawkami na uszach, patrzeć na nagie, ucharakteryzowane postacie... Rozpoznaję jednego z performerów. To dawny znajomy mojej córki, bywał u nas w domu. Podajemy sobie koniuszki dłoni. Dziwne uczucie...
Wychodzę i dzwonię do córki. Zaprasza mnie do baru, idę na piechotę. Barman pyta, z czym chcę drinka. Ma być lekko słodki, trochę kwaskowaty, bez imbiru. Mam się zdać na jego inwencję; zdaję się.

Gadamy, gadamy. Z córką i jej przyjaciółką. Potem robi się za głośno.
Pierwszy raz widziałam rambutan.

W niedzielę dwa spektakle. Córka dzwoni, że nie przyjdzie. Potem - że jednak przyjdzie. W metrze spotykam znajome małżeństwo. Widzieliśmy się dwa razy i nie poznają mnie w pierwszej chwili, bo mam związane włosy. Lubię takie niespodziewane spotkania - przełamują zaprojektowany na dany dzień obraz świata. Rozsuwają przestrzeń, wkładając w nią coś nowego. A. mówi, że parę razy wybierała się na C/U, ale jeszcze nie udało jej się dotrzeć.

Przed drugim spektaklem zjawia się moja córka. Jest pięknie i bardzo tanecznie; to nieoczywiste w przypadku tego akurat festiwalu.
A gdy wychodzimy z teatru Studio, trafiamy wprost pod prowizoryczna scenę, na której orkiestra, soliści i chór wykonują Requiem Mozarta. Już wcześniej widziałam, jak wznoszono konstrukcję, ale mimo to daję się zaskoczyć. Daję się porwać żywym dźwiękom, w tłumie słuchających, z dziećmi, z psami. Dźwięczny bas zabiera mnie w kosmos. Pałac Kultury dopełnia nierealności.

Odejdźmy trochę, zapalę papierosa, mówi Córka. Szary wilkowaty pies też słucha. Macha ogonem, gdy głaszcze go przechodząca obok para.

Dziś robię pranie i pracuję nad nowym tomem do serii "Tangere".
Oraz rysuję. To też jest jakiś nowy świat. Rysunki wyłaniają się ze mnie, wysnuwają się, czasem zaskakują. Ale pozwalam im zostać; nie kłócę się, póki co, choć niektóre wyraźnie szukają zaczepki.

Czytam, czytam.
Czytam o korzeniach teatru i o performansie. Myślę, jak będę rozmawiać ze studentami. Co im powiem, co pokażę, i co oni mi powiedzą. Jakie światy się wtedy otworzą.
Rozgałęziam się. Jakbym wsiąkała w wilgotne powietrze, to bliżej mnie i to całkiem daleko. Rozsnuwam się na mokrym wietrze. Oraz wchłaniam, nasycam się, obcymi atomami.
Jeszcze nie wiem, co mi to robi.
Idę.