środa, 2 września 2015

Źrebię Heraklita

Myślałam, że czas płynie do przodu,
korzysta z naturalnych wąwozów wyżłobionych przez dawne rzeki.
A przecież
delikatne wiry, miniaturowe tornada rozdzielają lustro wody,
strumień unosi pysk źrebięcia,
parska,
przeskakując grań.
Autor: o

4 komentarze:

  1. Julita3 września 2015 05:32

    Aniu, dzisiejszy wpis pasuje do "Tutaj". To czysta, piękna poezja.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ania M.3 września 2015 11:00

      Wiem, że pasuje bardziej tam. Ale tam zagląda o wiele mniej osób. Czułby się samotny...

      Usuń
  2. Magda Spokostanka3 września 2015 20:59

    Piękny z cudownym tytułem!
    Nasz wewnętrzny czas wymyka się. Ma własne rzeki i własne morza, do których nie zawsze dopływa.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ania M.3 września 2015 21:03

      A czasem może odkryć niespodziewane zatoki.
      Czasem może spojrzeć, we własne źródło. I może nie zatrzymać się na nim. Być może.

      Usuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)