W zapomnianym języku

Słowa gniotą się we mnie, pod skórą, pod żebrami, chcą i nie chcą się urodzić.
Coś w środku we mnie daje mi znaki świetlne, coś stuka, bardzo dalekim rytmem.
Sny są pierwotne, spod darni, na przykład taki, że odcinam sobie rękę, tuż poniżej łokcia, nożem-piłą. Nie czuję bólu, tylko dotyk. A potem nadal tę rękę mam, jakby odrośniętą i tę odciętą też, i już wiem, że to nie pierwszy raz. I dotykam jej takiej - jeszcze mojej, ale już obcej.
Szukam znaków - kim jestem. Chcę rozpoznać, o czym to do mnie mówi.
Widzę to jak ważną, grubą, zapisaną gęstym drukiem książkę, ale w nieznanym mi języku. Nie wiem, czy można się go nauczyć, czy to nie zapomniany język.
Może to mit, który - jak wszystkie - rozgrywa się wewnątrz nas. Jestem Prometeuszem, wykradam sobie ogień. Sama skazuję się na karę, przywiązuję się do skały, a potem zamieniam się w sępa, a on wiadomo... Czy to stąd się wzięło?
Co właściwie wykrada Prometeusz? Wiedzę skrytą w podświadomości, która dałaby nam wolność, byłaby ogniem? I dlaczego tak bardzo się jej boimy, że musimy go uwiązać i karać? A nawet wyrzucić go i udawać, że go nie znamy, że nie boli nas jego wątroba...
Mieć ogień i nie mieć go, panować nad nim i lękać się go. To może stała cecha ludzkiej kondycji.
Nie wiem. Tak tylko rozmyślam.