Piwnicą lub przez dach

Jak wchodzę do windy i zaczynam się bać, to znaczy, ze jestem we śnie.
Myślę wtedy, czy obudzić się, czy raczej dośnić, i to jest dylemat, bo choć scenariusze takiego snu różnią się niuansami, zasadniczo nie kończą się dobrze. Mogą zawierać na przykład przebicie się przez sufit, poprzedzone najpierw przeczuciem, że zatrzymanie się na docelowym piętrze raczej nie wchodzi w grę, potem dalsze wznoszenie się w kierunku pięter, których w budynku przecież nie ma, a potem wiadomo. To znaczy właściwie nie wiadomo, bo w momencie eksportacji przez domniemany dach jednak się budzę
Może też być tak, że winda zatrzyma się, acz na zewnątrz jest dziwnie, ciasno, korytarze zbiegają się i zaklęsają w sobie. Albo są zupełnie obce. Albo winda działa tak, że opada na poziom mniej więcej -3 i tam zaczyna jechać poziomo podziemnym korytarzem do innego budynku. Takie tam atrakcje.
A więc mogłabym się zawczasu obudzić, dajmy na to siłą woli, co nie jest dla mnie trudne. I czasem to robię, ale częściej  nie.
Bo w sumie wiem - również wiedzą senną - że i tak w końcu się obudzę, a sam sen jest ważny, bo przerabia jakieś moje psychiczne zaklęśnięcia, ubytki czy naddatki. Że to w końcu moja własna przestrzeń, więc warto w niej pobyć i ją poczuć. Kraina zjawiona w przebłysku sekundy, sekunda rozłożona na mikrocząstki.
Być może spieramy się w niej: Ania która ma przymus kontrolowania, z Anią, która chce pofrunąć przez dach. Może się kiedyś dogadamy?
A poza tym zawsze obawa walczy we mnie z ciekawością.