Sens nierozumienia

Rozumiem.
Rozumiesz mnie.
Staramy się zrozumieć.

Nie musimy być na ty - głosi hasło przewodnie tegorocznej edycji festiwalu Ciało Umysł.

Dzisiejszy spektakl zaczął się od dziwnych mechanicznych dźwięków, szmerów, odgłosów spięcia we wzmacniaczach.
A potem rozpoczął się wiedeński walc tańczony przez... kurtyny. Cztery wysokie zasłony, utrzymywane w pionie przez sześć szarosrebrnych balonów każda, przesuwały się w rytm, kiwały, dygały, zwijały się i kłaniały. Było w nich coś niepokojąco ludzkiego i nieludzkiego zarazem. Po dłuższym czasie zaczęły się spoza nich wyłaniać ludzkie postacie, ale jakby niechcący, jakby zawiódł jakiś mechanizm. Kurtyny pochylały się nad nimi obejmowały je, owijały. W końcu zostały odprowadzone ku widowni i pozostawione na jej skraju.

Ludzie zaś wrócili na scenę.

Ale nie zaczęli tańczyć - poruszali się mechanicznie, sztywno, dziwnie. W końcu światło zgasło, a gdy zapaliło się znowu, unieruchomiło ich w pozach, w jakich ich zastało. I tak trwało to kilka minut, światło zapalało się i gasło, chwytając ludzi w coraz to innych miejscach. Światło. Rytm światła uruchamiał ich i zatrzymywał, aż w końcu ruszył się ostatni rząd kurtyn i chwycił, przykrył ich potężną falą. Potem w prawie całkowitej ciemności  zaczęła unosić się i falować podłoga, a tak naprawdę przykrywająca ją materia, jak wzburzone morze. Megakurtyna podeszła do brzegu sceny, a na niej wyświetliły się zarysy postaci, jak kontury gwiazdozbiorów z planetarium.

Kurtyna przepłynęła nad widzami.

Wydawało się, że to koniec, aż w ciemności pojawiła się kula światła. Po jakimś czasie dołączyła do niej druga i trzecia, potem napływały kolejne. Białe rozświetlone balony o metrowej średnicy poruszały się w powietrzu, krążąc nad widzami, szepcząc, wzdychając, oddychając. Taniec światła trwał jeszcze, gdy otwarto drzwi.

Potajemne nieludzkie nieżycie.

Nie zostałam na rozmowie z autorami spektaklu.
Nie chciałam, by jakiekolwiek słowa zakłóciły mi moje nierozumienie.
Nie chciałam zakłócać go żadnym sensem.
Niczym.

Nie musimy być na ty -
Pani Kurtyno,
Pani Podłogo,
Panie Dźwięku,
Panie Światło.