Nurt

Jakieś dwa kilometry od wsi, moich rodziców jest mała wioska, która nazywa się Pomnik. Przez Pomnik przepływa rzeka Guber. W miejscu, gdzie kiedyś był młyn, zbudowano też tamę - po jednej stronie mostu woda była spiętrzona, głęboka i ciemna, a po drugiej najpierw przelewała się spieniona, potem tworzyła niewielkie rozlewisko, z małą plażą po obu brzegach.
Tam właśnie latem jeździliśmy się kąpać.
Na dobrą sprawę można było iść piechotą. Najpierw mijało się domy wsi, potem po prawej cmentarz, a dalej był las. Drzewa chyliły się ku sobie, niemal tworząc sklepienie; tata mówi, że nie ma drugiego takiego leśnego korytarza. W końcu rozjaśniało się, jeszcze trochę szosą w dół i już słychać było szum spadającej wody i pokrzykiwanie rozbawionych dzieci.
Gdy byłam całkiem mała, czasem jeździliśmy  motocyklem - siedziałam wtedy wciśnięta między tatę i mamę, a za nami biegł nasz pies Huckelbery, nazywany Hakiem. Potem przesiedliśmy się do samochodu syrena 105 pomalowanego na żółto.
Trzeba było zabrać opalacze, koce, ręczniki, czasem dmuchany materac. I poszukać dobrego miejsca, bo te na piasku, blisko wody na ogół były zajęte.
- Aniu, czy woda nie jest za zimna? - mamie wydawało się, że zawsze jest za zimna.
Ale ja wchodziłam, centymetr po centymetrze, bo nigdy nie miałam odwagi zanurzyć się od razu.
Rzeka po tej stronie mostu była płytka z wyjątkiem miejsca pod samym spiętrzeniem.
Na początku bałam się bulgoczących, spienionych grzyw oraz tego, że stracę grunt pod nogami. W końcu jednak odważyłam się dojść po słupkach na betonowy brzeg tamy, gdzie z trudem dało się utrzymać na nogach, a rwąca woda na łydkach wydawała się aż gorąca. Wtedy trzeba było rzucić się do tyłu, na plecy, nie patrząc.

Czułam tylko, że nurt niesie mnie lekko.
Nad otchłanią.