Kołysząc

Takie przyciemnienie. Już na popołudniowym spacerze z Lu, około szesnastej, niebo jest szare, a chmury na nim jeszcze bardziej. W dodatku wiatr. Żółte brzozy falują cienkimi gałązkami, rudziejący modrzew kiwa się lekko. Grona jarzębin widziane od dołu wydają się prawie czarne. Przymglone latarnie i okna.
Idziemy, nie spiesząc się, po warstwie liści, Lu wkłada nos w trawę, wyjmuje i kicha dwa razy. Odwraca się i patrzy na mnie. Chodź mała - mówię.
Mam w sercu spokojny niepokój, który pozwala mi wędrować, kołysząc listopady i grudnie, z ich kruchym światłem i migoczącą na horyzoncie baśnią.

                           ***

Moja przyjaciółka ma dom na wsi, gdzie często wyjeżdża. A dziś przysłała mi zdjęcia pięknych istot, jak z samego środka baśni.