Zdobywam góry :)

Wróciłam z dalekiej podróży.
W niedzielę bowiem pojechałam dalej niż zwykle - czyli do Lucyny Brzozowskiej, autorski książki Jestem niewinna, znanej Wam zapewne jako L.B. Abigail. Było cudownie! Przegadałyśmy cały wieczór, a przedtem... zdobywałam góry!
No, może pagórki.
I nie całe na własnych nogach - ale przecież pierwszy raz jechać kolejką górską to nie byle co.
Lucyna zrobiła parę zdjęć:

Niesamowite przeżycie, zwłaszcza że naprawdę rzadko bywałam w górach. Raz tylko weszłam na małą górkę niedaleko Limanowej, dwadzieścia lat temu, a później jechałam przez Szwarcwald - koleją.

- I to jest w Bytomiu, tak? - dostałam żartobliwie powątpiewającą odpowiedź męża, gdy wysłałam mu esemesa z kolejki. No, hmmmm... rzeczywiście, w niedziele rano spakowałam się i pojechałam na dworzec, nie wtajemniczając nikogo w szczegółowe trajektorie :))) Ale nie, żebym nie była w Bytomiu. Owszem, już w poniedziałek rano.
Odbyła się tam wydziałowa rada pedagogiczna, na której musiałam być.
Jako pierwszoroczniak nie miałam wiele do powiedzenia, ale było to doświadczenie ważne i pouczające. Cieszę się z tego.

Potem jeszcze w Katowicach, na trasie między autobusem i dworcem, spotkałam przypadkowo kolegę z Berlina, który akurat był na ważnej konferencji i akurat wyszedł po papierosy. Jakie jest prawdopodobieństwo takiego spotkania? Chyba małe... Szkoda , że nie mieliśmy czasu pogadać - bo śpieszyłam się na pociąg. Za chwilę zresztą się okazało, że śpieszę się bardziej, niż myślałam. Dwa tygodnie wcześniej ten sam pociąg był o 16.00, a dziś o 15.51. Biegłam na perom, nie wierząc za bardzo, że go złapię - a jednak udało się.

Trochę padało, byłam cała w mglistej mżawce. I chmury szare. I tak jechałam, i jakoś inaczej mi się jechało niż zwykle. Zamiast czytać czy pracować, patrzyłam w okno jak kiedyś, gdy byłam dzieckiem, czytałam nazwy wiosek i miasteczek. To była dłuższa trasa, przez Częstochowę. Drogi za przejazdami kolejowymi, rzędy domów przy drogach, przy nich huśtawki, ławeczki, czasem maszyny rolnicze, czasem nie wiem co. W nich - ludzie z ich sprawami, nadziejami, słowami wypowiedzianymi i nie. I to niskie niebo, i ten nieokreślony smutek trwania i przemijania.
Jak wysiadłam w Warszawie, zaczęło się przejaśniać.

A tu jeden z kotów Lucyny. Ten mniejszy.