Nurt

Się szło drogą na pocztę. Poczty już nie ma, nawet kodu pocztowego nie ma - a ładny był. Pocztę się mijało i szło dalej, za dom Tukajłów, potem kawałek łąki.

Po lewej zawsze zalewało. W tym roku zalało bardziej niż zwykle; woda doszła prawie do samej szosy.

Po prawej jest cmentarz.

Zmienił się trochę. Głównie przybyło grobów, ale i ubyło. A jeszcze bardziej ubyło starych metalowych ogrodzeń, na przykład wokół nagrobka bibliotekarza pałacowego, Justusa Patziga.

To zdjęcie spod płotu cmentarza, z widokiem na pola i skraj lasu po lewej.

Cmentarz zostawiało się po prawej i schodziło szosą w dół, w las, co rozciagał się po obu stronach asfaltówki. Najniższy punkt drogi to miejsce nad strumieniem, który ciągnie się w prawo aż do jeziora. Na obniżeniu, w gęstwinie, mieszkają dziki.
Potem droga łagodnie podchodzi do góry. jeśli się jechało rowerem, można było z rozpędu podjechać wysoko bez pedałowania. Ale chętniej się szło.
Więc na wzniesienie, kilkaset metrów. Z góry było już widać, jak las się przerzedza, bo wcześniej tworzył nad asfaltówka zwarty tunel. Jedyny taki - jak mówi tata.
Stąd słychać już było szum wody, opadającej ze spiętrzenia pod mostem. jeszcze chwila i dochodziło się do wsi o dziwnej nazwie Pomnik. Po skręcie w lewo był most.
To po jego prawej stronie.

A to po lewej. Widać las, który właśnie się minęło.

A tu resztki młyna. za moich dziecięcych czasów nie był w ruinie, ale nie jestem pewna, kiedy przestał być użytkowany. Woda spiętrzona była na jego potrzeby.

Minąwszy most, schodziło się ze skarpy ścieżką na miniaturową plażę. Pisk kąpiących się dzieci był taki niemal jak nad morzem.
Można było pławić się na płyciźnie. Mój pies tak robił, zmęczony upałem, wystawiając tylko nos nad wodę.
Ale można było też - ostrożnie i boczkiem, trzymając się słupków, przedostać się do samego spiętrzenia i z tego miejsca skoczyć w głęboki nurt. Lubiłam odwrócić się tyłem i rzucić się plecami w spienioną rzekę. Nie wiem, czy było niebezpiecznie - po paru sekundach lądowało się w płytkiej, przyjemnie ciepłej, szeroko rozlanej części Gubra.
I wracało się, by znowu skoczyć.