Wszystkie dżemy świata

Oczywiście - można by pójść na wchód. I doszłoby się, prędzej czy później, do Kętrzyna, chyba że ominęłoby się go. Po drodze są w większości naprawdę bardzo brzydkie małe wioski. Niektóre może nieco mniej brzydkie, ale za to jeszcze mniejsze. Na przykład Rzymek.
Oraz Równina Górna, a na prawo - Równina Dolna. Na przykład. Ta trasa to dla mnie brzydka strona codzienności, ale tak brzydka bez polotu, rozjeżdżona traktorami i rozsmarowana pegeerowską, a później popegeerowską beznadzieją.
Na zachód zaś była stacja kolejowa, też dziś w ruinie, ale za to magiczna rozgrzanymi torami i dalą na horyzoncie. Dalej - pisałam już kiedyś - droga na Bogusławki, które były może równie małe jak jedna z Równin, ale miały tę ogromną przewagę, że nigdy do nich nie dotarłam. Poza tym były schowane w lesie, w którym podobno były wilki, a dalej jeszcze większy las.

Ale nie pójdziemy tam, bo już jestem od poniedziałku w Warszawie i usiłuję nie dać się powalić przeziębieniu, które chyba sobie przywiozłam.
Leczę się mocną nalewką z malin, sokiem z pigwy, wodą z miodem i sokiem z cytryny. Przy okazji nabieram luzu (nalewka) do rzeczywistości domowej (teściowa, która wie, że wszystko powinnam inaczej: pracować, jeść, otwierać dżem, ubierać się, gotować itd.). Jutro mąż ją odwozi. A ja ze zdziwieniem odkrywam w sobie barbarzyńcę.... i mam ochotę wytłuc wszystkie talerze (i może otworzyć wszystkie dżemy na raz, a co mi tam).