Z babcią

Przed wyjazdem miałam sen.
Niosłam babcię na rękach - a ona była coraz drobniejsza i lżejsza, aż w końcu stała się jak dziecko złożone z suchych kosteczek i skóry. Oddychała coraz płyciej, aż ktoś zapytał mnie, czy to już. Wydawało mi się, że właśnie umarła, z głową na mojej piersi. Dotknęłam jej przegubu, i poczułam delikatny puls, a potem żebra babci podniosły się w oddechu. Wiedziałam, że nabiera sił i mięśni i będzie żyła.

Ten wyjazd był trudny.
Babcia radzi sobie dobrze w okolicznościach codziennych, z moimi rodzicami. Z powodu jaskry widzi słabo, ale ma poczucie światła i rejestruje duże kształty, potrafi więc dotrzeć, gdzie chce.
Ja nie należę do tych okoliczności, przyjeżdżam raz na pół roku. Babcia pyta, kim jestem, mówię jej, ona wie i się cieszy. Nie widzi mnie - więc po paru godzinach znów pyta, kto przyjechał. Mówię, przytulam. Rozmawiam. O rzeczach, które wie i pamięta, żeby dać jej poczucie bezpieczeństwa.
Czuję, jak tożsamość Lisy się kurczy, do rzeczy najbliższych, podstawowych. Czynności powtarzanych każdego dnia, najbliższych osób i najdalszych wspomnień. Do rytuałów codziennych.
- Ale wiesz, Aniu - mówi - do kawy dostaję zawsze łyżeczkę. Lubię pić łyżeczką. Zobacz - prosi - czy na półce leży ta srebrna, stara.
Leży. Najstarsza, solidna, ciężka; proteza uciekających dni. Podaję.
- Jestem Twoją wnuczką - mówię. - Jak jest wnuczka po niemiecku? - pytam, choć wiem. Ona też wie. Wchodzimy do głębszych warstw pamięci, razem.
Wieczorem znowu zapyta - kto przyjechał. Ania, ja. To dobrze, już wiem, mogę spokojnie iść spać - odpowiada.
Rano wie. Bez pytania.

Moja tożsamość się kurczy w tym dniu, w jej zapominaniu. Słońce wpada do pokoju Lisy i prześwieca mnie na wylot, taka jestem przezroczysta.
Kto przyjechał - pytam.