Las do znikania

Z okien pociągu widzę las jednorodny. W takim lesie nie da się schować.
Wąskie pnie drzew iglastych, blisko siebie, gołe do trzech czwartych, powodują przejrzystość. Na górze zielone przepycha się do słońca, dołem, daleko, szarobrązowe kreski. Na zdjęciach wychodzą poruszone i w dodatku pochylone. Jakbym nad tym pomyślała, wiedziałabym, dlaczego.
Na skrajach brzozy, równie cienkie, stłoczone. Prześwitujące i blade.

Gdzieś w dzieciństwie zbudowałam sobie archetyp lasu. Z grubymi pniami dębów, starych buków, przewróconych omszałych konarów, wykrotów, wąwozów i borsuczych nor. Z matecznikiem, do którego nigdy nie dotarłam. Z leśnymi jeziorami, strumieniami oraz strefą bagien.
W tym lesie znikało się łatwo i nagle, po przekroczeniu linii drzew.
Obok wsi moich rodziców.
Myślałam, że zrobi się mniejszy, kiedy ja dorosnę, ale stało się odwrotnie.