Poza metaforą

Czuję się czasem jak napięta struna. Tyle się dzieje w moim życiu, a ja gadam metaforami, obrazami, jakbym mówiła obcym językiem i liczyła, że da się zrozumieć z kontekstu. Albo może na migi.
Tak bywa, kiedy sprawy obejmują nie tylko mnie.
Jestem jakby pomiędzy wykrzyczeniem prostych zdań a skuleniem się w ciszy.
I mam wrażenie, że bycie pomiędzy to moja kondycja. To pomiędzy jest całkiem obszerne, bo można w nim robić dużo sensownych rzeczy, zaczynać je i nawet kończyć, rozwijać projekty i cieszyć się nimi, co daje pozory spełnienia.
Ale "to marginalia, pani Aniu, marginalia", powiedział mi kiedyś ktoś.
Marginalia przyrządziłam więc sobie przestronne, zagospodarowałam i udekorowałam.
Część centralną zaś odkurzałam od czasu do czasu, ale tak tylko, by nie przeszkadzać pająkom.

No i znowu staczam się niepostrzeżenie w metafory, widać takie mam narzędzia.
A tymczasem jestem w procesie ważnych zmian. I to wszystko nie jest jakoś specjalnie łatwe.